Veda Masalı Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir masalın sonuydu bizimkisi,
Sözlerimiz rüzgâra savruldu birer birer,
Unuttuğumuz ne varsa, hatırlattı gece,
Ay ışığında solgun bir vedayla.
Bir ömür gibi uzun, ama bir nefes kadar kısa,
Gözlerimizde sustu tüm cümleler.

Yollar ayrıldı, sessizce,
Birbirine dokunmadan geçen iki gölge gibi,
Adımlarımız titrek, ama geri dönmez,
Her adımda biraz daha silinirken izlerimiz,
Gecenin içinde kaybolan bir sevda kaldı geriye,
Bir düş, belki de hiç yaşanmamış gibi.

Ne kadar anlatmaya çalışsak da,
Zaman, bizi hep geride bıraktı,
Bir hatıranın soğuk yüzünde,
Sadece sen ve ben,
Ama şimdi ayrı yollarda,
Aynı masalın unutulmuş kahramanlarıyız.

Bir sonbahar günüydü, sararmış yapraklar gibi,
Düşerken yollarımıza, vedayı fısıldayan,
Gözlerimizde kaybolan anılar,
Bir rüya kadar uzakta kaldı,
Ve biz, o rüyanın içinde kırıldık,
Kelimeler yetmedi, sevda bitti.

Şimdi ise, zamanın ardında bıraktığımız,
Bir veda masalının son satırlarıyız,
Yazılmamış bir şiir gibi,
Kayıp cümleler arasında,
Sen başka bir yıldızda,
Ben geceye gömülmüş bir hatıradayım.