Vesair Bir Sevda Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir rüzgar esti içimde, adı yoktu, sureti duman,
Belki bir fısıltı, belki bir yankı, zamanın ötesinden çağıran.
Kum saatinin taneleri gibi süzülen bir düşüydü sevda,
Her bir tanesi bir ömür, her anda bir sonsuzluk vardı.

Gözlerimde kaybolan bir sis perdesiydi aşk,
Ay ışığında şekil bulan, nefessiz bir anı.
Bir bulutun ince dokunuşu gibi naifti tenin,
Ellerim boşluğa uzanırken, seni yakalamaya çalıştım.

Sessizliğin dilinde yazılmamış bir destandın sen,
Nefesimi kesen bir kasırga, gökyüzünü yaran bir çizik.
Bir çiçeğin solgun yapraklarına işlenmiş kadim bir sır,
Toprağa gömülmüş, yağmura hasret, susuz bir özlemdi.

**Bu işte vesair bir sevdaydı yaşadığımız**,
Ne tam anlam bulmuş, ne de sonu görülmüş bir masal.
Dudaklarında asılı kaldı zaman,
Ne geçmiş vardı ne gelecek, sadece tek bir an.

O an, evrenin tüm sırlarını fısıldadı kalbime,
Sözcükler kayboldu, yalnızca senin varlığın yankılandı içimde.
Bir gölgenin yankısındaydım, ne sen vardın ne de ben,
Sadece bakışların; bir ufka dalmış, bir hayale zincirlenmiş.

O hayalde yürüdüm sessizce, adımlarım sonsuzluğa doğru,
Her adımda yeniden siliniyor, yeniden var oluyordum.
Bir boşluktan ibaretti bu aşk, ama dolup taşan bir boşluk,
Anlamsızlık içinde anlam arayan bir serüvendi bu yolculuk.

Belki de bir yankıydı, duyulmamış bir çağrının izi,
Seninle başlamış, ama asla sona ermeyecek bir hikaye.
Gecenin içinde kaybolmuş bir silüettim,
Gözlerin karanlıkta ışıldayan bir yıldız,
Ama o yıldız da karanlığa gömüldü,
Sadece karanlık kaldı, sonsuz ve sınırsız.

Zamanın bile değemediği bir andı bizimki,
Ne adın vardı, ne yüzün, yalnızca bir izdin.
O iz, gönlümde derinleşti, hiç silinmeyecek bir hatıra.