Veda Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir rüzgârın ucunda salınan yaprak gibiyim,
kaybolmuş bir sonbaharın izinde.
Zaman, ellerimin arasından kayıp giden
bir kum saati gibi dökülüyor,
her bir tanesi anılarla yüklü
ve her biri bir vedanın yankısı.

Gecenin içinden geçen yalnız bir tren,
ıssız rayların derin çığlığında
gizli bir yolculuğun sesi saklı,
her virajda kaybolan yüzlerin izleri
ve boşluğa savrulan umutlar,
sessizce dönerken bir karanlık döngüde.

Gözlerim; paslı bir pencereden sızan ışıkta,
bir çocuk gülüşü arar gibi tarıyor boşluğu,
kaybolmuş sevdaların harabelerinde
yitmiş seslerin peşine düşmüş,
bir zamanlar parlak olan ama şimdi solgun
bir yıldızın izinde.

Sözler, ağır yükler gibi dilimde,
düğüm düğüm olmuş her hece,
her biri bir başka yola çıkmak isterken
yürümekten korkan bir gezgin gibi.
Bir sokak lambası altında, gölgelerle konuşuyorum
birkaç hayal kırıklığı ve unutulmuş düşle.

Kalbimin derinlerinde saklı yaralar var,
bir duvar dibinde unutulmuş yazılar gibi,
her bir satırda başka bir geceyi anlatan
gizli bir alfabenin izleriyle kaplı.
Gözlerimde tüten hasretin dumanı,
sis gibi çöker üstüme, her sabah uyanırken.

Kelimelerim çatlak bir vazonun içindeki çiçekler,
kırılmış, ama solmaya yüz tutmuş değil;
her biri hayata tutunan birer dal,
ama kökleri suskunluğun içine gömülü,
ve ben hala o suskunluğu dinliyorum,
kendi sesimi kaybetmiş bir şair gibi.

Gün, geceden ödünç aldığı karanlığı dökerken
şehrin üzerine,
ben sokaklar boyunca kaybolan adımlarımı topluyorum.
Her köşe başı başka bir anıyı saklar,
ve her anı bir başka beni anlatır.
Bazen bir çocuk kahkahası, bazen yaşlı bir çınarın
gölgesinde unutulmuş bir fısıltı.

Kalemim titrerken kağıdın beyazında,
karaladığım her çizgi bir serzeniş,
ve her serzeniş başka bir yolculuğun başlangıcı.
Hayat, gözlerimin önünden geçen bir film şeridi;
ne başını, ne de sonunu biliyorum,
ama ben hala izliyorum.