Ve Sen Ankara Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Gri bir sabah…
Şehrin sessizliği bozkırın ortasında,
İlk selamı Anıtkabir verir,
Mustafa Kemal'in sonsuz uykuya yattığı,
Ama ruhunun her taşında hissedildiği o yer.
Sana der ki:
“Bu şehir sadece binalardan ibaret değildir.
Bu şehir bir milletin kalbidir.”

Ulus’a doğru yürürsün,
Tarihin izleri hâlâ capcanlıdır burada.
Taş binaların arasında,
Cumhuriyetin ilk yıllarının coşkusunu duyarsın.
Hemen orada Gençlik Parkı uzanır,
Yorgun ruhlara nefes,
Çocuk kahkahalarıyla dolu bir anı bahçesi.

Keçiören, Ankara’nın tepesi…
Bir zamanlar bağlarıyla meşhur,
Şimdi rüzgarın her esişinde
Bozkırın kokusunu taşır sana.
Ve Altındağ,
Her köşesinde tarihin nefesi,
Hamamönü’nün dar sokaklarında,
Geçmişle bugünü bir arada bulursun.

Çankaya’dan esen bir rüzgar,
Atakule’nin yükseklerinde dolaşır,
Ve seni şehrin kalbine, Kızılay’a götürür.
Karanfil Sokak cıvıl cıvıldır,
Kitap satıcıları, kahve kokuları,
Bir sokakta hayatın bin bir tonu…

Bahçelievler’de caddeler insanlarla dolup taşar,
Gençlerin kahkahası,
Eski bir şarkının nağmesiyle birleşir.
Her sokakta bir anı saklıdır,
Bir dost sohbeti,
Bir tatlı telaş.

Ama gece olur Ankara’da,
Ve şehir bir anda değişir.
Sessiz sokaklar, loş lambalar,
Bir yalnızlık sarar şehri,
Ama hüzün değildir bu;
Bir huzurdur,
Bir bekleyiş…

Issızlık bile farklıdır Ankara’da,
Gri gökyüzü altında,
Bir ağırlık değil, bir sır gibidir.
Her kaldırım taşında bir hikaye,
Her sokak lambasında bir hatıra.

Ve bu şehri gezerken anlarsın,
Ankara sadece bir başkent değildir.
Ankara, bir ruh,
Bir tarih,
Bir vefa…
Bir milletin kalbinin attığı,
Her köşesinde yeniden doğduğu
O sessiz ama güçlü şehir.