Vazgeçmek Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Vazgeçmek…
Bir yokuşu adımlayıp yarıda kalmak,
Bir bahçede, solmuş bir çiçeğe elini uzatıp
Geri çekmek gibi.
Kokusu burnunda, rengi aklında, ama elin boş.

Yolun yarısında durup, adımlarını unutmak,
Adını taşlara kazımışken bile
Silinmek ister gibi,
Geriye çekilmek,
Gölgelerin arasına gizlenmek.

Bir hayali gözlerinde saklayıp,
Bırakmak düşmesini,
Bırakmak dağılıp gitmesini,
Unutulmak kadar hafif, hatırlanmak kadar ağır.

Geri dönüp bakarsın, ama yollar kapanmıştır,
Ve geride bir iz bırakmaz vazgeçmek,
Sanki hiç yaşanmamış gibi,
Sanki hiç senin değilmiş gibi.

Bu belki de bir kayboluş,
Bir serin rüzgârla savrulan yaprak gibi,
Bir anlığına parlayıp,
Sonra kaybolmak gibi.

Vazgeçmek; bir sona değil,
Belki de yeni bir başlangıca açılan kapı,
Ama o kapıdan geçerken arkada bıraktıkların,
Her adımda biraz daha ağır, biraz daha sessiz.

Bu bir terk ediş değil aslında,
Bir varış değil,
Bir yolun,
Bir nefesin sonunda bulduğun dinginlik,
Dipsiz boşlukta kaybolan bir yankı belki,
Bir yudum suyu yudumlamadan bırakmak gibi.

Ve belki de vazgeçmek,
Bir parça kendinden,
Bir parça hayalinden,
Bir parça düşlerinden uzaklaşmak,
Ama her uzaklaşmada biraz daha
Kendine yaklaşmak.

Aslında bir kaybediş değil bu,
Kendini bulmanın başka bir yolu belki de.
Vazgeçmek...