Ve Kadın Sustu.. Şiiri - Mira Zeyno

Sağır eden sessizliğin öncesindeki son çırpınışlarıydı gözyaşları icindeki sözleri..
Hatırlıyormusun en son ne zaman konuşabildik seninle.,
Öyle havadan sudan günlük sözler degil.
En son ne zaman gözlerime baktın aşkla
Ne zaman gerçekten nasılım merak ettin..
En son ne zaman sarıldın şehvetle degilde sevgiyle..
En son ne zaman ellerimi tuttun sıcaklıgını hissettirerek..
En son ben ne zaman güldüm hatırlıyormusun..
En son ne zaman mutluluktan ağladım..
Ne zaman ay ışıgına baktık birlikte..
Ne zaman güneşi karşıladık..
Yada ne zaman bir deniz kıyısında veya bir kuytu agaç dibinde oturup biz bize yettik..
En son ne zaman kanayan yaralarımı gördün ..
Ne zaman bir merhem olmami degilde merhem olmayı seçtin bana..
Peki ne zaman hayaller kurduk en son gelecege dair...
Yaşlandıgımda yanımda olacagın güvenini ne zaman verdin bana..
Hastaysam düsmüşsem ne zaman destegim oldun kaldırdın beni ..
Üşüyen yüregimi ne zaman ısıttın..
Peki saçlarımı ne zaman okşadın...
Hatırlıyormusun...!!
Hic dedi adam hiç...
Ardından kocaman bir sessizlige gömüldü kadın...
Kırılması güç duvarlar ördü hayata dair ..
Ve sustu ..
Peki sen suskunlugun sesini duydunmu !!!
m.z