Varsayımsal Yolculuklar Şiiri - Kaya Su

Yakıt ikmali için ihmal ediyordu Yol’u, otobüs. Uykusuz metal bir organizma gibi soluyordu durakta. Bazı yolcular bir sigara kadar daha ayrılıyordu yolcu olmaktan, bazılarıysa gergin... Ve beklemek, gergin bir eylemsizliktir zaten.
Şoför camı araladı, soğukla konuştu.
Radyoda kısılmış bir ülke sesi,
aynı ezgi başka yolları anlatıyordu.
Bir kadın çocuğunu susturuyor,
bir adam gazeteyi buruşturuyordu;
haber hep aynıydı:
“Birileri yine gecikti.”
Varsayımsal olarak denebilir, ki bazı yolculuklar rüya gibidir; çokça göz kırpmasının dâhil olduğu bir göz açıp kapama eylemiyle başlar ve biter. O kadar kısa, ama o bile gergin bir eylem içerir.
Yol, hiçbir eylem gerçekleştiremez; sadece ve bir tek gitmek eylemine yardım eder.
Ama gitmek bazen, dönmemeyi öğreten bir fiildir.
Motor homurdanır, insanlar susar, cam buğulanır,
yol... aynı kalır.
Şoför, direksiyonun damarlarını yoklarken bir eliyle yönü, diğer eliyle kaderi düzeltir. Yönü en iyi o bilir ama o bile gitmeye mecbur. Gözleri aynalarda değil, hiç varılmayacak bir menzilde takılıdır. Gaz pedalına basarken dua etmez, sadece tekrar eder rotayı, sistemin ezberini.
Ben ne yoldanım, ne de yolcudan.
Yol uzar, şehirler birbirine karışır, aynı tabelalar başka dillerde tekrar eder. Bir hükümet gibi davranır otobüs; sürücüsüne mecbur, yolcusuna yabancı. Cam kenarında oturanlar kendi sessiz muhalefetini düşünür. Ortada kalanlar cama hasret.
Yakıt tamamlanır,
ışıklar söner,
ve gitmek yeniden başlar.
Yol hiçbir şey yapmaz ama, herkes onun yüzünden yorulur.
Ve şoför... en çok o,
yönü bildiği hâlde varamayan.