Varsay ki Ben Öldüm..* Şiiri - İsa Yılmaz

varsay ki ben öldüm
büyük bir merasim düzenledin
usul usul attın toprağı üstüme
gözyaşları ile ördün kabrimi
bir anıt diktin acıdan
yas ile sardın bedenimi
gönderdin meleklerin cennetine

varsay ki ben öldüm
ben konuşurken ağlardım
sen dinlerken gülerdin
bir adım geldiğimde
bin adım geri giderdin
ne bir köle idim
ne de mahkum sana
sadece çok, ama çok sevdim

varsay ki ben öldüm
şüphe, korku ve gurun olduğu yerde
derler ki işte orada AŞK yoktur
onun olmadığı yerde de ben yokum
derler ki şüphelerden, korkulardan
kurtulmanın yolu delice sevmektir
sen korkak kadın

varsay ki ben öldüm
dünya sana kaldı
güneşin hepsi senin
yağmurun hepsi senin
tahtların hepsi senin
yolların hepsi senin
hepsi senin, hepsi senin
ama ben
ama ben

varsay ki ben öldüm
öpme beni yanaklarımdan
artık uyanmayacağım
ihtiyar kadının dudaklarındaki masal bitti
gece çoktan ilerledi
birazdan gün doğar
hadi sen yeniden sevebilirsin
ama ben
ama ben
ben öldüm
ihanetle yaşayacağıma
sadakatle gömüldüm…