Varoluşum Şiiri - Tuncer Tunç

Kendine gülerek bakan bu adamda benmiyim?
Sanki hiç yaşamadım o acıları
Sanki geçen gün aynaya bakarken dolan gözler benim değildi,
Geçmişe dalarak bakan gözlerin altındaki iki el arasındaki baş kimindiki?
Hani asla yalan söylemezdi o gözler
hani o yalan söylemeyen gözlerin sahibinin sözleri hep insancıldı
olamaz tanrım! olamaz...
Bu gülerek bakan gözler varoluş acımla alay ederken,
dudağımdaki sahte tebessümü sana şahit gösterip
yaşamda tutunacak son dalımında,insanlığımında, yitmesine mi neden oluyor.
Sende susma konuş tanrım!
Neler oluyor,bana neler oluyor.
Yoksa olmuyormuyum,olamıyormuyum
İnsan olamıyormuyum tanrım.
Bende de var tüm insanların hamurundaki çamurdan,
biraz mikrop,biraz mineral,biraz,su ve kötülük
Kendi ile yansısını bir araya getirememiş,tek olamamış işte benim
Duyguları ile mantığını örtüştüremeyende,
ağlarken ağladığını bilmeyen
gülmezken gülmek isteyen
Hepsi benim işte.
Yaşanan tüm kırık hayatlar içinde