Varlıkta Unutuluş Şiiri - Seyrani Göl

Ben önce vardım,
ama senle anlamlandım.
Belki de yanıldım.

Ben seni inşa ettim içimde
ve o inşa
üzerime yıkıldı.

Aşk mıydı bu?
Yoksa varlığımı,
ötekinin bakışında birleştirme çabası mıydı?
Sen bana baktığında,
ben kendimi "bir şey" sandım.
Oysa sadece senin hayaline gömülmüş
bir hiçtim.

Cehennemdin sen.
Ama suç sende değil.
Ben sana o kadar çok anlam yükledim ki
kendi varlığımın yükünü
senin omuzlarına yıktım.
Ve özgürlüğümü,
sana zincirledim.

Sorumluluk bittiğinde,
aşk bitti sanılır.
Ama hayır...
o, hâlâ içimdeki boşlukta oturuyor

bir hiçlik gibi.
“İnsan, hiçbir şeydir... sonra ne ekerse o olur.”

Ben seni sevdikten sonra,
ne oldum?

Hiçliğimin içine doğdun,
ben seni severek
varlıktan düştüm.
Özgürlük bile ağır geldi.
Çünkü sen gidince
kendimle baş başa kaldım.
Ve en büyük ceza,
kendini duymaktır sustuğunda.

Artık biliyorum:
Seninle değil,
kendimle yaşıyordum bu aşkı.
Sen, bir bahaneydin
kendimi görmem için.

Ve işte şimdi
kendime bakıyorum,
seninle yoğrulmuş
bir ben kalmış içimde.

Ben senden ibaret değilim.
Ama sen olmasaydın,
belki de hiç
ben olamazdım.
S.GÖL