Varlığın Nefesi Şiiri - Sinan Bayram

Hiçlik konuştu bana bir gece,
Sesi yoktu — ama her şey ondan doğuyordu.
“Ben boşluk değilim,” dedi,
“Ben, varlığın unuttuğu kaynağım.”

Gökyüzüne baktım,
yıldızlar birer düşünceydi Tanrı’nın zihninde.
Ve ben, o düşüncenin içinden
kendi varlığımı düşleyen bir yankıydım.

Zaman, kendini seyreden bir daire;
her başlangıç, bir sonun içinden filizleniyor.
Ruh ise bir göçmen:
Bir bedenden geçip, diğerine sessizce uğrayan rüzgâr.

Benliğim bir aynaydı —
Ama yansıyan ben değil,
bakanın ta kendisiydi.
Çünkü “ben” dediğim şey,
Tanrı’nın kendi yüzünü unutmuş hâliydi.

Birlik…
Bütün varlıkların kalbinde atan sessiz nabız.
Ne doğu var orada, ne batı;
Sadece var olmanın saf huzuru.

Ve o anda anladım:
Dualar göğe çıkmaz,
Zaten gök — biziz.

Sinan Bayram