Üzülme Şiiri - Sefer Keskin

Üzülme...
Bu ilk değil, belki son'da olmayacak.
Böyle habersiz kaybolmalarına alıştım artık.
Her defasında ben bir can yitiriyorum ama,sen yinede üzülme.
Üzülme, beni bu sevdanın ateşinde yanık bıraktığına.
Üzülme,beni bu dünyada tek başına bıraktığına.
Üzülme,beni üzdüğünü düşünerek.
Üzülme,seni sevdiğimi düşünerek.
Üzülme,çaresizliğime.
Üzülme,sensizliğime.
Üzülme,bensizliğine.

Sen üzülme diye,sana bu mektubu bile göndermeyeceğim.
Sen üzülme diye,artık bende sana görünmeyeceğim.
Sen üzülme diye,sana seni sevdiğimi de söylemeyeceğim.
Sen üzülme diye,bende üzülmeyeceğim.

Sen üzülme diye,artık kapatıyorum bu sayfayı.
Sen üzülme diye,başka sayfada açmayacağım.
Sen üzülme diye,başka birinede bakmayacağım.
Sen üzülme diye,başkalarında yazmayacağım.
Sen üzülme diye,sana yazdıklarımıda yakacağım.

Sen üzülme...seni kimse bilmeyecek.
Sen üzülme...beni kimse görmeyecek.
Sen üzülme...bu gönül başka sevmeyecek.
Sen üzülme...bu aşk ölmeyecek.

Üzülme,terkedip gittin diye beni,unut,üzülme.
Üzülme,ne haldeyim diye beni, bilme,üzülme.

Üzülme sevdiceğim....Üzülme bebeğim...
Üzülme gül yüzlü prensesim...
Yeter ki sen üzülme...
Bak sen üzülmeyesin diye artık sana,
Seni sevdiğimi de söylemeyeceğim....

30/05/2010 sefer keskin..