Üzgün Şiiri - Tuncay Akdeniz

Bir sabah uyandım her yan perişan
Dallar üzgün bülbül üzgün gül üzgün
Susmuştu dilleri yoktur konuşan
Canlar üzgün yüzler üzgün dil üzgün

İçimdeki derdi saymakla bitmez
Dağa taşa versem hiç kabul etmez
Yüklesem katara kervan götürmez
Kervan üzgün katar üzgün yol üzgün

Düşündün taşındım gelmez hesaba
Çok şehir dolaştım gördüm kasaba
Düştüm bir zalime gelmez insafa
Usta üzgün çırak üzgün el üzgün

Tuncayım rotasız ummana daldım
Bulunmaz bir liman yoruldum kaldım
Sonunda arkadaş bir keman buldum
Sazım üzgün mızrap üzgün tel üzgün