Üzerinize Afiyet Altınıza Beşbuçuk

bir zaman gazoz kapağıyla hayalcilik oynardık bir zaman.
çocukluğunu çocukça yaşayan en şen çocuklardık.
ne ara büyüdük, ne ara böyle dertlerimiz oldu bizim?
yaşımız gözümüzden damlardı önceleri,
şimdi ömrümüzden gider olmuş.
hangi birini sayacaktık yemediğimiz o tatlı uzun şekerlerin?
ne vardı yani bakkal amcalar sessiz kalsaydı bizim meybuz çağrımıza?
elbet ölmezdik eğer yemeseydik, yiyince de ömrümüz uzamadı o var bir de.
okuldan alınınca sevinilecek bir şey değildi basit bir takdir belgesi fakat o kadar önemsettiler ki, bir şey öğrenmeye değil, takdir edilmeye de değil, takdir belgesi almaya gittik okula.
okul diyorum, hani şu öğrettiklerini nerede kullanacağımızı hiçbir zaman kestiremediğimiz,
ota boka problem çıkartan havuzların olduğu,
trafik memuru gibi yol hesapladığımız,
ileride ne olacağımızı bilmeden gündemde olmayan bir ailenin yaşının ortalamasını aldığımız - istatistik kurumu gibi -
hangi savaşın hangi tarihte yapıldığını çok iyi bildiğimiz fakat malazgirt savaşı’nın, anadolu’nun kapılarıyla ilgili olduğundan başka hiçbir şeyi tam olarak hatırlayamadığımız.
yaşımıza başımıza bakmadan o ön sıradaki kıza aşık olduğumuz,
platonik kelimesinden habersizken üstelik platonik takıldığımız,
hani kız kalksa “ne var “ dese cevap veremeyeceğimiz,
okul diyorum işte.
biz ne ara büyüdük?
hangi aşk şaşırttı aklımızı?
ne kadar safken neden türedi çakallar etrafımızda?
aynı okullardan çıkmadık mı biz bu haydutlarla?
ne yani, onlar havuzdaki o çeşmelere küfür etmediler mi?
ön sıradaki kız da yok muydu hayatlarında?
hiç mi kavga etmediler okul çıkışlarında?
akşam ezanından önce eve girmek zorunda çocuklardık, sessiz.
şimdi neden bu ruh hali?
ben örneğin, neden şiir yazıyorum şu anda?
hangi az sevmişe ya da hangi hiç sevmemişe?
hangi yaşın arifesindeyim ben
ve neyin bayramındayım Allah’ım?
olmaması gereken,
olmasını ummadığım,
olmasaydı daha iyi olacaktı olan neden oldu bilsem.
ah şimdi kim bilir kaç kişi hapşırdı yeryüzünde aynı anda.
kaçına çok yaşa dediler?
kaçı çok yaşayacak?