Üzerine Kapanmış Kapılar

Yaslandığı her kulağa der ki şiir
Beni sakın alakasız bir küpe şıngırtısı algılama!

Eğer çimen düşmüşse satır aram
Bundan biraz ova,
Toprağın oluşum sürecimini
Börtü böcek, kara diken ve ot
Hatta biraz tarla faresi anla!

Çatlayıp, çıkışımı anlatır her tohum
Bu eski bir heceden yeniye geçişidir mevsimin
Upuzun bir cümle asılmışsam yüzüne
Nefesini kesmişse bir de nokta ucum
Bundan da ölümü anla!

Ben lakayıt bir kaşık şıngırtısı da
Değilim çorba tasında!

Bakarsan bana uzun havaymışım gibi bak
Hüzünlü bir ağıtmışım anlarsan
Zılgıta durmuş kadınların ağızlarında!
Kendi ölümü onların eteklerine
Taşıyacak kadar da gözü kara bil!

Ve eğer ince bir saz teline kara demişsem
Bu ömrün kulağını çınlatmaktır,
B a h t s ı z l ı k l a
Durup, dinlenip ayak ve uyak
Bir de mızrap ucu bu ağır ağır taşınmaktır arafa

Ağaç ve orman, artık yılkılar mevsimi size kalan,
Sildim oksijeni demektir bu dünyanın ciğerlerinden
Sığınacak bir gölge kıyısı da kalmadı
Hiç bir baş için
Ve uzun uzun kekelerse dilim
Çokça tekleme yaparsa aklım
Yol uzun, yol karlı
Bununla hatta çamur diyordur
Dilimin altındaki bakla da
Bir de bir yıldızı eğer alıp eğmişsem
Bir dizenin diz ucuna
Eklemişsem bir de Ahmet Arifin ağzından
*Akşam erken iner mapusaneye dizesini de
Onun kıyısına

Bu yedi kol demirin
Yedi kapıya inişi !

İnişim say bunu da!
Yalnızlığına...