Uzanıp Gölgelerden Şiiri - Meryem Beyazal

UZANIP GÖLGELERDEN

Zaman geçti, gün ağardı saçında,
Uğrunda binlerce fidan boy verdi.
Binlerce dağ yıkıldı bu hicran diyarında,
Bu hicran diyarının hammalı yüreğimdi.
Şimdi kırık bir beste yetim şarkılarımda,
Yarınlarım sensiz kaldı, yarınlar sessiz,
Kimi hüzün, kimi umut dağında,
Yürüyorum yalınayak, yürüyorum tesellisiz.

Avucumda gözyalarım, avucumda asuman,
Yorgun umudumu getirdim sana.
Bin yıllık tesellim, bir avuç duam.
Yüreğimi ektiğim bir karafil dalında,
Selamını taşıyorum ağlayan çiçeklerin,
Sevinin şekli yok, rengi de yok elimde,
Yalnız karlar altıda yiten bekleyişlerin,
Dudağımda hıçkırığı bir yabanım kapında.

Sakın sorma, kim diye nerden gelir bu yaban?
Asırlardın rengine koşuyorum yorgunum.
Bir kardelen çiçeğin hüznünü ağlar duam.
Dokunma giryan olur, dokunma dolu gönlüm.
Firüze aydınlıklar örtemez kederimi,
Örtemez yedi beyza dökülse de semadan,
Bir huzme tebessümün avutur da sesimi,
Avutamaz andelib nağmeler bu sevdadan.

Asi bir rüzgar gibi savrulup uzaklardan,
Bir seher vakti ben de tutunsam eteğine,
Sessizce süzülerek müntazır şafaklardan,
Beyaz bir gül bıraksam habersiz ellerine,
Hicranımı anlatır savrulan küllerinin,
Tesellisi sonsuza düşen bekleyişlerin.
Kanlı veznini bulup mızrabında döverken,
Uzanıp gölgelerden tutar mısın elimi?

Meryem BEYAZAL