Uzaklık Ölçüsü Şiiri - Kağan İşçen

güneş içime sızmaya çalışıyor
bir avuç güne tahammül edemiyorum
gözlerimi açsam
dünya seni düşünmeyi rahatsız ediyor
kapasam içime hapsoluyor hayalin
sana da kendime de kıyamıyorum...

kış yağmuru yaprakları hırpalıyor
kaldırımlar kirli hıçkırıklarıyla
sahipsizlikten üşüyorlar
aklımda sana sakladığım acemi nergis kokusu
çocuk adımlardan yoksun sokaklarda
dumanlı akşam kasveti
ama ben başka bir yaşamak istemiyorum
kömür kokulu odalarda kalan bakışında...

damağımda ekşi mandalina acısı
patavatsız uykulardan kaçıyorum
pazen işli içtenlikler ağlamaklı
hangi sobalı bir içeriye dalsam
kalın bilekli çıplak ayakların
ve beni yalnızlığımdan bile kıskanan
inatla duvarlara kilitli camdan bakışların...

artık kayıpsın
zehir gibi soğuklarda sığındığımız
ağaçların tadını özler oldu yorgunluğum
çamurdan umutlarından uzakta büyüdü ağrılarım
cesaretim yok ellerimi açıkta bırakmaya
sensiz bir kışa
şimdi bütün şehirler aynı
uzağı aramıza koyduğun yoklukla ölçüyorum...