Uzak Köy Kahvelerinde Şiiri - Adnan Durmaz

uzak köy kahvelerinde
avurdu göçmüş kerpiç yüzlü adamlar
gül rengi çay kokusu
gelin gibi süzülen bardaklar
kesekten ellerinde
toprağın yarıklarına benzer çatlaklar
beş ağaç kökü gibi uzanan
kibarca tütün saran parmaklar

yan masada altmışaltı oynanır
kağıtlar aslını yitirmiş
papaz ağaya benzer
kız yavukluya
vale yakışıklı okumuş biri

bi yanda inek konuşulur bi yanda davar
ve hükümet lafları
önümüz sıra kış
malın yemi yok
sobaya yakacak kömür
ah
rüzgarda savrulan sarı anızlar ömür
gök bakır
yer demir

gelir karakış
yine çocuklar ölür
yine yaşlılar
buralarda her acının adına yazgı denir

yine de
bi anlık gülüş
yer göçüğü ağızlarda sarı dişer
yosunlu yalak taşları gibi
cümle gama bedeldir
bir gülüş ki ar damarı çatlamış
bin derdi boğar
neyleyek
kesmeyek
umudu
gün doğmadan neler doğar

adnan durmaz