Uyu Gönül Şiiri - Özcan Kurt

Kahretsin kıyadalı unuttuğum
o günlerime:
Sonu yaz olan nice baharlar geldi geçti de,
Ayazdan, kışdan, fırtınadan başka bir şey girmedi içeri..
O şehrin sisli puslu sokaklarında kaldırımlarda tıklayan ayak sesleri gibiyiz..
Çekme içini,
Kaldırıp gösterme beyhude yüzünü,
Kimse bulamaz,
Kimse duyamaz,
Kimse göremez bizi,

Zinhar
Boş bulunup sakın heveslenmeyesin,
Bu kan durmaz,
Bu yara kabuk bağlamaz,
Ben yaşadıkca:
Senle ben,
Senle ben gönül,
Olmayız biz, onmayız BİZ..
Kahretsin.. Duy sesimi..
SAAT ÖMRÜN YARISINI ÇOKTAN GEÇTİ
Çek üstüne bedenini,
UYU ARTIK UYU..!
Biçare GÖNÜL...!

Özvecan