Semper Fidelis Antoloji.com

Zamanın ötesindeydi yalnızlık… insan tek başına iken mi yalnızdır sadece, bilakis asıl yalnızlık kalabalıklar içinde olandı. Kalabalıklar içinde tek olmayı bilmek, tek olduğunun farkına varabilmek, aslen farkındalıktı yalnızlık…
Kalaba sık tüylü olan bir koyun türü. Yani çokluğu ifade eder dilimizde… Birbirine benzeyen, birbirine dayanmış tüyler yumağı…Kalabalık… İnsanlar için de bu böyle değil midir? Bir topluluk oluşturmak için asgari şart uyumdur. Uyum ise farklı olmayı ortadan kaldıran, bir bütünlük oluşturmayı hedefleyen bir yargıdır…Kendini yontmanın bir diğer adıdır uyum… Sürü psikolojisi tabiri biraz da buradan gelir… Asıl olan herkesin farklı hissedişlerinin, algılayışlarının ve isteklerinin oluşudur. Ancak bir topluluk içinde yer almayı göze alan birey, uyum sağlamak mecburiyetinde hisseder kendini… Farklılıklarını ortadan kaldırır, törpüler kendini… Farkındalığını görmezden gelir. Kabullenilmek asıl hedefidir artık bireyin. Birey olmayı değil kabullenilmeyi talep eder. Bu tıpkı elma ağacı tohumunun armut ağacı olmak istemesine benzer. Psikolojide “kendini gerçekleştirmek” anlamına gelen kendin olmak eylemi ortadan bir anda kalkıverir… Oysa bulunduğumuz meyve tabağının içinde çeşit çeşit meyve vardır, iyi ama kendimiz olmayacaksak hangisi olacağız? Meyve salatası mı? Keşke… Olmak istediğimiz şey aslında birey olarak kabullenilmek talebinde bulunduğumuz toplumun genel kabul gören şahsının kimliğidir… Kendi olmayı başarabilmiş tek bireyin kimliğine bürünmek isteriz, kendimizden vazgeçerek… Liderler böyle var olurlar. Kendileri olarak. Çevrelerinde oluşan kalabalık içinde “yalnız” olduğunu fark ederek, farkındalıkla. Bakınız tarihteki bütün büyük liderlere, hepsinde ortak bir özellik dikkatimizi çeker. Yalnızlık ve yalnızlığın getirisi olan bir büyük hüzün… Kendin olmanın bedelidir bu…
Topluluk olma ihtiyacı nerden hasıl olur? Niçin kişi topluluk içinde yer almak ister? Soralım kendimize.
Ünlü düşünür Platon’un bir sözünü hatırlayalım o halde: “Kimseye kendinizi sevdirmeye kalkmayın.! Yapılması gereken tek şey: Kendinizi 'sevilmeye bırakmaktır'. Önemli olan: Hayatta, 'en çok şey'e sahip olmak değil, 'en az şey'e ihtiyaç duymaktır...”
Sahip olma ve ait olma… Yaşama dair tüm isteğimiz ve beklentimiz bu iki kelimeden ibaret aslında… Çok sade ve gösterişsiz…Sahip olmanın ilk koşuludur bireye göre “ait olmak” Ait olursa sahip olabileceğini düşünür insan. Bundandır tüm çabası. Ait olmak adınadır tüm yapageldikleri… Kendini yontması da bu yüzdendir… Ait olursa hiç olmasa arkadaşı ve hatta arkadaşları olacaktır, kısacası sahip olacaktır.
İşte tam da bu esnada fark edilmesi gereken önemli bir nokta vardır: Varlığın “HİÇ”lik noktası…Sahip olduklarını sandıklarının birer hayal olduğu son nokta.Ölümle yüzleşenlerin bildiği aşina bir his bu. Buradan oraya ne götüreceksen, ne götürebilceksen sahip oldukların yalnızca onlardır. Sahip olmak uğruna kaybettiğin bir benlik ve hakikatte hiçbir zaman sahip olamadıkların, yanılgılarının toplamı…üç harf, bir tek hece: HİÇ

acemice yaşamaktı, inanmalar
gerçekler bile inandırıcılığını kaybetti
senden sonra

islama kur'an kapısından giriş yapmış... algıda derinleşmiş biridir... geleneksel yakşalımın tersine önyargısız yaklaşımlarda bulunma lutfuna erişmiştir... Kur'an üzerine çalışmaları her ne kadar yadırgansa da yaptıkları bir şovdan öte heyecan paylaşımından ibarettir... kutsal b ir metinde elbette sırların olması çok doğaldır... özellikle de bu tahrifata uğramamış bir metin ise... heyecanlarını bizimle paylaşan Ahmet Çelakıl'a teşekkür ederiz...