Nilgün Aras Adlı Antoloji.com Üyesinin Şair ...

Artık anladım. Siz acıların şairisiniz, ama ben acının yüzüne acı da olsa bir tebessüm oturtan şiirleri seviyorum. Salt yanıp yakılma bana göre değil. Şimdi diğer şiirlerinize, işte bunu aramaya gidiyorum.

Bu ne vefasızlık şair, sevdanın birine ağlarken daha, yeni bir can yeni bir kan aramak da ne demek? Yoksa aşk dedikleri gibi sevgiliden bağımsız mı?

Her yüreğin harcı değil o yoldan geçmek.
Gelme gelme!..
Dönme dönme!...
Diyen yollar korkutur beni.
Diyeceksin ki neden?
Bu şair bilir.

Yazmışsın şair, fikrimi soracak olursan

İnsanı hemen sarıveren şiirlerden. Şairin diğer şiirlerini okumaya itecek değerli ipuçları da var.
*Zemheri güneşi gibi kaçamak sarmak
*Yüreğin karaya vurmuş kayıklığı
*Sönmüş volkan buzuluyla sevgiliye yaslanmak
gibi.

Bir yerlerde yorumlarıma rastlarsan dilime pelesenk olmuş bir deyişe de rastlayacaksın Dilek. Nedir o? Şair stratejisi. Şair stratejisi nedir? Yerine göre bir çok. Şiirin biçimlendirilmesi bunlardan sadece biri. Duyguimparatoru'nun önerisine katılıyorum. Duygu aktarımlarını ortadan bölmemelisin. Oku ...

Yeterki..sen hep... Yüreğinde bir yerlerde ... Bu deli kızı hisset...
Neler oluyor aşka, aşka aklım ermiyor, neden hep deniz seviyesini altında bir irtifaya razı?
Sonra neden feryat ediyor?

Ne mene şeydir şu aşk diyordu bir şairimiz. Ama nedense aşkla ilişkimize değil de, dostlarla ilişkimize takıldım ben bu şiirde.

O dediğin şekilde duyarsın, görürsün, seversin de ne bileyim.. İşler bundan sonra karışıyor.

Yok canım, ne münasebet namertin mert olduğu nerde görülmüş diyecektim tam... aklım karıştı. Bazen öyle mi adlandırıyoruz biz onları?

Ne övebilirim ne yerebilirim bu şiiri. İnsanı sadece susturan türden. Derin bir iç çekmesi için.

El insaf, bu ne zalim bir körlük. Ama çoğumuz yapıyoruz bunu kendimize değil mi?

Yani, ne gereksiz bir özgürlük anlayışı bu şimdi.

Müthiş. Müthiş- in üzerine bir kelime biliyor musun? Ya da şöyle söyleyeyim, bu sayfalarda okuduğum yüzlerce şiirden kaçını bir çırpıda elerdi bu şiir biliyor musun?

Adı hariç her şeyini sevdim bu şiirin. Zeki ve hisli. Şiir de şairi de. Adını neden sevmedim? Kulağımı tırmaladı galiba. Şiirin kendine özgü bir estetiği olması gerektiğine inanırım. Bu zarif gelmedi.

Sanırım şimdiye kadar okuduklarım içinde kendime en yakın bulduğum bu.

Ay için çok iyi bir betimleme. Bu şiirine ve Beyoğlu'na adadığın şiirine bakarak ne düşünüyorum biliyor musun Ozan? Bir gün çok iyi bir şehir ve/veya doğa şiiri çıkacak senden. Ama dur bakalım, belki de vardır. Daha başındayım şiirlerinin

Çok şaşırtıcı bir şiir bu. -Öyle kendine ikametliydi ki ayaklarım- bu tür buluşları seviyorum. Son bölümde ki türden kara mizahımsı anlatımları da.(kara mizah çarpar beni, duygulandırırken de düşündürürken de)
Yine e şiirin bütününü birinin bana açıklaması gerektiğini itiraf ederim.

Ufak tefek yazım hatalarını giderirse ve benim -özellikle ilgimi çeken- kimi şaire dediğim gibi, olmazsa olmaz şair stratejilerine özen gösterirse bu şairi okumaya devam edebilirim. Bakalım ne yapacak?

Acılara, acılarına tuhaf bir sevecenlikle yaklaşan şairleri seviyorum elimde değil. Yorgun kalpleri daha fazla yormaktan kaçınıyorlar, ama yine de duyuruyorlar. Hatırlatıyorlar, hissettiriyorlar, düşündürüyorlar ve bizim için acıyı bal eyliyorlar.

Bir çok şair sadelikle kavgalıdır, bu uğurda kelimeleri öyle bir yorarlar ki sonunda hiçbir şey anlamadan, anlasak da tat almadan şiirden kaçarız. Keşke biri onlara iki nokta arasındaki en kısa yolun -doğru- olduğunu öğretse ve dese ki iyi şair, o doğruya tuttuğu prizmada kırılan ışıkların gözümüzü ...

Ben bu şairi okurken hep biraz alınganlaşacağım gibi. İçimde öyle bir yerlere öyle tatlı, öyle usul dokunuyor ki.

Öyküsel, duygusal, ama en güzeli gerçekten şiirsel.

Bir çok şair tanırız, saygı duyarız.
Ama neden bazı şairleri ta içimizde duyarız?