Huri Çalışkan Antoloji.com

SİSLİ GÜNLERDE İÇ GÖRÜ
Belirsizlikte Görmenin İnceliği

Kasım, çoğu kişi için bitişleri anımsatır…
Ama benim için bazı başlangıçların adıdır.
Belki de sisin içinde görmeyi öğrenmiş biri olduğum içindir.
Çünkü her şey netleştiğinde değil, bulanıklığın ortasında daha çok bakmayı seçtiğimizde başlar içgörüler.

Bazen yaşam, önümüzü göremediğimiz puslu sabahlara benzer. Göz alabildiğine gri, yönler belirsiz, yollar sessiz…
Ama işte tam da bu sisli anlar, dışarıdan çok içeriye bakmayı öğretir.
Görmek artık bir göz işi değildir, bir kalp alışkanlığına dönüşür.

Kasım ayı bana hep bunu hatırlatır.
Netlikten çok sezgiyi, hızdan çok yavaşlamayı,
ve cevaptan çok soruda kalmayı…

Bir şeyin nereye varacağını bilmeden yola çıkmak gibi…
Birini neden sevdiğini bilmeden sevip, sonra zamanla neden olduğunu değil, iyi ki olduğunu anlamak gibi.
Çünkü bazı aylar, sadece mevsim değil;
bir hatırlatma gibi gelir insana:
“Sakin ol… Her şey sisin ardında beliriyor zaten.”

Zamanın sesi kısıldığında,
içimizde bir ses belirir:
Göz değil kalp görmeye başlar
Kalabalığın sustuğu yerden…

,,Ve bazı isimler, bazı ayların ruhuna yakışır.''
Bazı günler, bir mevsimin değil, bir hatıranın eşiğinde başlar.
Kasım da onlardan biri.

Her şeyin yolunu bulduğu, ama hiçbir şeyin acele etmediği o yavaş ışıktır Kasım.
Ve bazen, bir ayın içine bir insan sığar…
Sadece mevsime değil, birine benzer.

Huri Çalışkan

Takvimin En Derin Nefesi: Aralık
Yılın Son Virgülü ve Uzun Bir Soluklanma

Aralık.
O sadece on ikinci ay değildir…
O, yılın tüm hızını, tüm gürültüsünü ve tüm telaşını yutan büyük, soğuk bir eşiği andırır.
Bir yazarın defterindeki son boş sayfa gibidir. Bizi durmaya, sesi kısmaya ve gerçekten duymaya zorlar.

Hayatın kış koşuşturması yavaşladığında geriye sadece insanın en temel hâli kalır:
Zamana karşı duyulan o büyük, lirik şaşkınlık.

Aralık, bir yılın sonunda konulan büyük bir virgül, uzun bir soluklanmadır.
Takvim, bizden ağır bir muhasebe talep etmeden sessizce kapanır. Bu sessizlik bize geri dönüp bakma izni verir. Parmak uçlarımızdan hızla kayıp giden o günlerin, o anların dökümünü çıkarma fırsatı sunar.

Yaşama dair o büyük hesaplaşma, nadiren büyük olaylarda gerçekleşir. O, daha çok küçük, tekrar eden anlarda gizlidir: Bir fincanın kenarında kurumuş kahve lekesinde, gece yarısı yazılan bir dizedeki beklenmedik sessizlikte ya da bir dostun sesindeki yorgun tınıda. Yıl boyunca taşıdığımız tüm kayıplarımız ve kazançlarımız, bu küçük ve samimi işaretlerde saklıdır.

Aralık, bize bir veda mektubu yazdırır.
Bu mektup; geçen yıla, yapılan hatalara, kaybolan günlere ve yaşanamayanlara yazılır.
Ama bu veda bir bitiş değildir.
Yeni bir tohumun toprağa düşüşüne hazırlıktır.

Kışın derin sessizliği sadece bir boşluk değil;
baharın tüm gücünü ve vaadini içinde biriktiren bir bekleyiştir.

Yaşam, bize sürekli ilerlememizi fısıldasa da,
bir yazar olarak bazen durup kış uykusuna yatmak gerekir.
O uykuda ruhumuz yorgunluklarını bırakır, kelimelerimiz dinlenir,
yeni bir başlangıcın saf umudu mayalanır.

Bu yılın son sayfasını çevirirken…
Gelecek yılın ilk dizesini, geçmişin tüm bilgeliğiyle ama saf bir umutla fısıldayalım.
Zira yaşama dair en büyük eylem;
her şeye rağmen yeni bir adıma ve yeni bir söze inanmaktır.

Kasım duyguydu.
Aralık, suskun bir veda…
Yılın son nefesinde, içimize çektiğimiz her şey,

Huri Çalışkan

Başka hayatlar dünyanın içinde gezinip tadını çıkarırken ben
hem ayağımı kanatan taşları yollarımdan temizlemekle hem de
kanayan ayaklarımın pansumanını sürekli değiştirmekle meşguldüm