Doruk Yalçın Antoloji.com

YEŞİL DÖL

Gözlerimi kapalı tuttum bugün,
Sesleri dinledim,karanlığı aşındıran depremi duydum,
Ruhumu arındıran buğulu mavi alev,
Kaybettim ellerimi ceplerim rahat,bir yola çıktım

Gözyaşlarım sıkı sıkıya kilitlediğim gözlerimden kaçtı bağıra bağıra,yüreğimin ortalarında bir yerlere,
mevsimsiz gökyüzünden kopardığım yıldızları işledim,
Beyaz derinliğe daldım nefesimi bırakıp,boşlukla boyandım çırılçıplak,bir kanım vardı yanımda ıslak

Istırap çektim açlıktan,çevirdi hayallerim kuzuları,kızarmış hücrelerin çıtırtılarını duydum,sulanırken dilem,kuruken ölen gözlerim,mırıldandım hiç bilmediğim bir şarkıyı havaya,evirip rüzgarın saçlarını,şiirledim tarağımla,yeşil topraklara.

TERLEYEN AŞK

Su gibi,rüzgardan yapılma kaydıraklardan kayan,
Yönü belli olmayan bir akıntıda ilerler,
Sanki girdaba kapılan kan taneleri gibi,
Bulutlarda gezer,damarsı kızıllığı,
Dalgaların saçlarından sarkan ışıltı,evirip maviliği,
Deniz kabuklarından sıyırır yosunumsu berrak kokuyu,
Tütsülenir burunlar,

İğne deliğini andıran çok sivri sinek ısırığından girer içeri,
Yaz ışıklarının sıcak duyguları,
Sımsıkı masalarda oturan insanlar,git gide çıplaklaşan zamanın içinde yüzerler,
Özenli yerlerinden akan utançları yüzlerinde yağ gibi belirir,

Kadın çamaşırları,erkek çorapları,makyaj atıkları,
Popo rengi avuç içleri birleşir,uzun kaslı bacakların kaliteli kumaşlarla uyumunda,
Korkuyla parıldayan gözler sahil kenarlarında,ışıksızlığın gırtlağına çökmüşler,kumdan kalelerde oturuyorlar,

Çatlamış şakaklarından sızan kan kokusu uzanıp saten gibi gecede esniyor,
Kalp atışları yanıp sönüyor bozuk sokak lambalarıyla birlikte,gün boyu kızarmış insan derileri,nar gibi,kavuruyor sarı ışınlar kum gibi kesip tenleri,saklanıyor içlerine sinsice,cam kesiği sessizliğinde,hışırtılarla ciğerlerde dağılan nefesler,çocuk sesleri,kızıl dikişli balıklar,meyve suları buz gibi bardaklarda,yaz aylarında.

Kısık sesle yağan yağmur damlaları,
Rengini soğuk bir bakıştan almış,
Sıkışmış mosmor gökyüzünde,
Ciddileşen metalimsi ıslaklıkla,düşünmeden yıldırım gibi bir heyecanla,delikler açıyor ölü havanın tenine,

Dikişsiz izler bırakıp damarsız gürültüyle yırtılıyor,
Korku ırmağının bıçakçıl balıkları gibi,dalgalarda
hırpalanmış ceset kokularıyla,tehlikeli genişlikte dağılıyor
kontrolsüz doğa şartlarında,

Basınç dolu evlerde daralan yürekler,
ağırlaşan siyahlığı soluyor,ışığı boğup
kırılgan tırnaklarla,paramparça çınlayan kulaklar,
esnemeye çalışıyor şekerden bir ayın dehşetinde,
kabarmış çıplak derilerden fışkıran bulaşıcı acılar emiyor tuzunu kalperin,tuhaf beyazlık içinde bırakıp kül dokusunda yok oluyor,

Şıp şıp damlayarak yumuşak deliklerinden havalı yolların,
yorgunlaşıyor göğüslerde bir bayık ışık,
kuru bir su gibi düşüyor yere,
yaşlı demir tonunda,kederle paslanmış,akışıksız,
git gide sivrileşen kristal soğuklukta,

Kaçak titreşimlerin mühürlü kırmızısı,
donuyor duran ışıkta,güçlükle beslenen parıltıyı giyinip,
çatlamış taze dudak aralarından dilenmeye başlıyor bir nabız,
açıp ruh kokan ellerini evrenin rahmine,
kayıp sözlerin içinde çarpıp unutulmuş köklere,
kanıyor kupkuru.