Bünyamin Uzun Antoloji.com

Sensiz öyle bir yerdeyim ki
Ne durabiliyorum ne gidebiliyorum
Ne susabiliyorum ne konuşabiliyorum
Ne ölebiliyorum ne de yaşayabiliyorum…

Bakma sen bana ben hep böyleyim...
Mutluluğa ramak kalmış sevdalardan geldim sana...
Hep kıyısından döndüm hayatın, ve mutluluğun...
Baharları düşlerken, kara’kışlarda avuttum üşüyen yüreğimi
sensizliğimi,
kimsesizliğimi...
Kalabalıklardan kaçışım bunun için bu yüzden...
Sustum

Dedimya ben hep böyleyim,
tam unuttum diyorum...
Gülüşün geliyor aklıma,
bir kuşun kanadı kırılıyor,
bir çoçuğun hüznü düşüyor yüreğime,
içimde ta derinlerde bir yerlerde soluyor mevsimsiz güller...
Gögsümün tam orta yerinden vuruluyor tüm umutlar,
Saklıyor güneşimi zifiri karanlıklar...
Sustum

Dedimya bakma sen bana aldırma ben hep böyleyim...
Yüzümde ağlamaklı, ve birazda kaybetmişliğin, yitirilmişliğin gülümsemesi...
Soluğu tükenmiş bir cana, canıını verircesine seni anlatan tüm cümlelerden kaçtım...
Yoksunluğunda depreşen yaralarımı görme bilme diye kalemi kırdım
Sustum

Sustum
mazide bıraktım her’ne varsa sana dair, bize dair...
Adını anan dudaklarıma kilit vurdum,lal oldum
Sustum
Bir bir yırtıp yaktım her’ne varsa seni yazıp seni anlattığım...
Ben hep SUSTUM...