Uyandık Bir Kere Şiiri - Kağan İşçen

yaprakların karaltısında çay içtik sessizce
uzaktan insan sesleri geliyordu maceramıza
gök gürültüsüyle uyandık ya bir kere ihanete
denizin iyot kokusuyla gelen haberde kulağımız

kalın bir öksürükle sarartınca dişlerini cigaran
bıyık altı gülmeye başlardın tarihin acizliğine
ellerinde korkuya umarsız akşam bildirisi kokusu
gamzeli kısık bakışlarına bilmem kaç evren sığardı

mahallenin helaları dışarda evleri asla öksüz kalmaz
yüreğini sardığın kitapta emeğin iktidarının mürekkebi
ve harbi sapsarı alışkanlıklarıyla gecelere hazırlanırdı
sıvasız duvarların ilk uykulara bile şefkatli yüzleri

karnından kurşunlanmış sert güzelliğiyle işçi kıza
aşık oldum ilkin...sonrasındaysa biteviye ölçüsüzce
aşık olmamın nedenlerine aşık oldum hep yüksek sesle
gazete haberlerine fır yeni yetme bir grev gözcüsünün
muşamba donlu küçük bebesinin gedik dişlerindeki dirence

ekmek arası yolculuklarda tanıdım en çok babalığını
babamın...ve annemin saçları hep çelikten süpürgeydi
annemin çileli saçlarıyla örüldü vefakar pazar filemiz
ve bu yüzden burjuvazi deşinirken çöplüğünde artı değerin
bizim ekmeğimiz tertemiz

ekmek arası yolculuklarda babamdan devraldım vardiyasını
tarihin şu meşhur tekerleğinin en değerli dik başlı mirasını
annemin çelikten saçlarıyla süpürmek için yalanını riyasını
hayatlaştırmak için yaprakların karaltısında demlediğimiz öfkemizin
sınırsız ütopyasını...