Uyan Nef's Uykusundan

Dünya sonsuz âlemlerin içinde bir toz tanesi,
O tozun da içinde bir zerre, o zerrede bir hiçlik.
Ve sen ey insanoğlu,
Kendini bu hiçliğin ortasında var sanırsın,
Oysa varlığın da, yokluğun da bir nefes kadardır.

Bir nefesle doğar,
Bir nefesle göçersin.
İki nefes arası bir yolculuktur ömrün,
Ve sen o yolda nefsin peşinde koşarsın.

Nefs ki, ateştir yakar sahibini.
Sen ki, o ateşe sevdalanmışsın,
Kendini onun içine atar da “ısındım” sanırsın.
Oysa bilmez misin, her hırs bir zincirdir,
Her kibir bir perde,
Her öfke bir karanlık.

Ey gönül!
Sana bu beden zindanını süslediler,
Sen o süsü cennet sandın.
Oysa hakikat, görünenden içerde,
Gözle değil, kalple görülür.

Bak bir toprağa,
Nice sultanları, nice bilginleri koynuna almış da,
Hepsi sessiz şimdi.
Hepsinin yolu aynı yere varmış;
Bir avuç toprak, bir nefeslik anı…
İşte bütün övünçlerin, bütün kavgan o kadar.

Unutma,
Kibirli olanın kalbi daralır,
Tevazu gösteren, Rahmet’e yaklaşır.
Dünya dediğin misafirhanedir,
Kalıcı sandığın her şey, emanettir.
Sen emanete hıyanet etme,
Zira emaneti alan, bir gün mutlaka geri ister.

Ey Âdemoğlu,
Nefsini terbiye et ki gönlün arınsın,
Gönlün arınsın ki Hak tecelli etsin içinde.
Sen kendini bilmedikçe, Rabbini de bilemezsin;
Çünkü “kendini bilen, Rabbini bilir.”

Bırak kalbini taş değil, su gibi kıl;
Sert olan kırılır,
Ama su, her engele rağmen yolunu bulur.
Hırsını terk et, gönlünü secdeye yatır.
O vakit anlarsın:
Asıl zenginlik, malda değil hâlde;
Asıl varlık, nefeste değil nefeste O’nu anmakta.

Ey gönül,
Varlık bir perdedir, yokluk hakikat.
Kendini yok bil ki O’nda var olasın.
Çünkü bu âlem bir gölge,
Ve sen o gölgenin içinde ışığı arayansın.