Uyan! Hayatın Kısa Şiiri - Umut Doğan

Ne kadar beyhudedir bağlanmak bu yaşama,
Zaten ölüyoruz her gün, aşama aşama.

Ölümsüzmüş gibi yaşamak, ne boş bir çaba,
Bir gün ölceğini bilmez mi insan acaba?

Şüphen olmasın, elbet biz de yok olacağız,
Arkamızdan diyecekler: "Gitti adamcağız..."

Gelecektir bize de karanlık ecelimiz,
Kalmayınca artık yaşamaya mecalimiz.

Belki de kalır, gidebiliriz daha erken,
"Daha yaşayacak çok yıllarımız var!" derken.

An gelir, gözlerimize iner bir karaltı,
An gelr, yatak olur bize toprağın altı.

Belki çocukken, daha hayat baharken bize,
Kefenimiz oluverir bize bir elbise.

Belki gençken, bir hastalık kapımızı çalar,
Dünyadan gidişimiz yürekleri parçalar.

Belki de yaşlıyken, düşmüşken elde ayaktan,
Gelir ecelimiz, kopuveririz hayattan.
-
İşte, ey insan! Ölüm sana bu kadar yakın,
Bunun için, zamanını israf etme sakın!

Değerliyken bu dünyada geçen her saniye,
Vaktini harcadığın bu boş uğraşlar niye?

Zaman sana verilmiş değerli bir hediye,
Doğruca kullanıp emeline ulaş diye.

Şayet yoksa bir hedefin, keşfet sen kendini,
Hedefin için uğraş, didin, kır sen bendini.

Sanırsın ki hayat hep zevküsefa, eğlence,
O eğlence de biter, son demlerin gelince!

Haftalar, yıllar geçmiş; hayat bitmiş bakarsın,
Şimdi çalış yoksa tüm hayatını yakarsın!

Zaman nasıl geçiyor, değil kimse farkında,
Dön bak geriye, kaç yıl bırakmışsın arkanda!

Vardıysan farkına, hoş; yüzleş şimdi kendinle,
Dikkat kesil, diyeceklerimi iyi dinle:
-
Bunlar da benim son cümlelerim olsun sana:
Zaman dar, yapılacak çok iş var, anlasana!

Bilmem ne kadar zamanın kaldı senin, kaç yıl,
Yaptığın yanlışların farkına var ve ayıl.

Sana bir şans verilmiş, "hayat" o şansın adı,
Nice insan bu şansın farkına varamadı.

Sen farkına var diye yazıldı bunca mısra,
Ben diyeceğimi dedim, şimdi sende sıra.

Mükemmel bir hayat için hâlâ var bir şansın,
Uğraş ki hayat en güzel şekilde yaşansın!

Öyle bir hayat sür ki, olsun mevtin bir zafer,
Ardında bıraktığın hayat da bir şaheser...