Sonbaharda Yârimle Şiiri - Umut Doğan

Ne de güzeldir ama sonbahar, öyle değil mi?
Kiminin elleri üşür, yağmuru izler kimi.
Söyle, senden başkasını mı sevmişim ben, kimi?
Sonbaharı bekler gibi beklerim ben yârimi.

Gel ıslanalım baharın bereketi altında,
Yaklaş dokun kalbime, atar elinin altında.
Kıymet mi var ki, aşkının yanında, o altında?
Kıymetsizler senin yanında; yakut da, altın da.

Atışları kalbimin, çakışları gibi şimşeğin,
Çakacak bu şimşek, senin için, irtihâle değin.
Etsem dahi irtihâl, unutmaz seni sevdiceğin,
Bekliyorum ben o günü, cennetime geleceğin.

Savrulsun aşkımız, rüzgârda bir yaprak misali.
Dağılarak gitsin havada, aşk koksun tüm havali.
Senden gayrı kalmamaktır, bu garibin tek hayali.
Ne kadar zarif ve narin o güzel çehren, gazalî.

Baksana şu gökyüzüne, düşen onlarca yaprak,
Dans ediyorlar havada, bizim gibi, savrularak.
Onlar düşer ağacından, veda edip koparak,
Ben ise koparım senden, ancak olursam toprak.

Otur, izleyelim şu ağaçları, rengârenk.
Başın omzumda, yaslanmışsın, kalplerimiz denk.
O güzel adın aklımda, dilimde pelesenk.
Ağaçlarla yapraklar, sen ile ben: ne âhenk!

Ah, sevgilim, ne de güzeldi seninle güz.
Hazandide yapraklar, pürüzsüz de bir yüz,
Doyamadım ne sana, ne bahara henüz,
Sen ve hazan olmadan, bu garip, bir öksüz...