Üvey Mi Şiiri - Gönül Kütük

Gecene ışık tutup, ne ateşler yaktırdım
Gökyüzünü yıldıza, güneşe diz çöktürdüm
Küstürdüm sabahı da, ne çileler çektirdim
Senin seman özdü de, benim fezam üvey mi?

Bal şerbeti içirip, zehirler mi kusturdum
Sardım ağrılarını, feryadını susturdum
Lal olsun dilim diye, mengeneyle kıstırdım
Senin cefan özdü de, benim cezam üvey mi?

Ne zaman canın yansa, ben karşında belirdim
Sürgüne göndersen de, kaçar geri gelirdim
Gözlerin doldu diye, kederimden delirdim
Senin ağrın özdü de, benim sızım üvey mi?

İçinde sen olmasan, yüreğimi atardım
Sevdim seni diyerek, çok naralar atardım
Birtek tebessümüne, eşiğinde yatardım
Senin rızan özdü de, benim sözüm üvey mi?

Toprağım çatlamış ta, ben sararıp solmuşum
Olmayacak hayale, inanıp ta dalmışım
Meğer yeşil bahçende, kuruyan bir dalmışım
Senin güzün özdü de, benim yazım üvey mi?

Yağlı urganlarından, bedenimi kurtardım
Gözyaşımı silsen ben, fermanımı yırtardım
Vicdansız terazinde, acımı da tartardım
Senin çoğun özdü de, benim azım üvey mi?

Attığın kör kuyunun, hesabın soracaktım
Kanayan dizlerimi, sana mı yoracaktım
Huzura da koşarken, sana mı soracaktım
Senin yolun özdü de, benim izim üvey mi?

28.03.2025

7/7 14 hece