Utansın Şiiri - Sami Gökay

Yıllarca hep koşturdun peşinden,
Sonunda ayırdın dostumdan, eşimden,
En sonunda ettin beni kendi işimden,
Beni eşime, dostuma küstürenler utansın.

Bir gün düşler, hayaller kurarsın,
“Ah nerdesin?” deyip de beni ararsın,
Bulutlar sarıp ufukların kararsın,
Beni ağlatıp ta gülenler utansın.

Ağlattın beni, dünyada kalmasın sana,
Hiçbir dost bulamadım mutluluktan yana,
Ey dinleyenler, siz ne dersiniz bu duruma?
Kendi gülüp de beni ağlatanlar utansın.

Unutur sanma sakın vurduğun tokadı,
Fakirlik koydular yoksulluğun adını,
İnşallah göksünde kalmaz kimsenin muradı,
Beni ağlatıp ta gülenler utansın.

Viran oldu gönlüm bir gün bile,
Herkes vurdu bana bir sille,
Unutma sakın sen bunu belle,
Gülüp de beni ağlatanlar utansın.

Doktor bıçağıdır kalbi kanatan,
Şeytandır hep insanları yanıltan,
Acı sözlerindir hep beni ağlatan,
Beni ağlatıp ta gülenler utansın.

Hatırlayıp da beni ararsan eğer,
Anlayacaksın her şey yalanmış meğer,
Bu mu senin insana verdiğin değer?
Beni eşime, dostuma küstürenler utansın.

Her şey bir gün hayal olur,
Sanma ki dünyada kalan olur,
Acı sözler zehirli yılan olur,
Beni ağlatıp ta gülenler utansın.
10.11.1988