Utanma Anı Şiiri - Kağan İşçen

seher serinliğiydi tumturaklı
sabahı omuzlarına döktüm
saçların güneş gibi pasparlaktı
bana bıraktığına tutundum acım koktu
benden başka herkeslerden gizlediğin
tebessümünün yamacında rastladım
mütevazi senin için yaşamalarıma
elimden akşamlı bir yalnızlık tuttu
sevişmeliydik

bütün göçlerin ötesinde bir Eylül'dü
o kadar mı ki güzel bir ölüş sarısıydı
senin için sakladıklarım:
sisli deniz...
ceviz ağaçlı yol...
hasta bir ihtiyarın son yolculuk düşü...
ıslak kuşluklu bir üşümeklilik...
sokak kedilerinin herşeyin dışındalığı...
sevişmeliydik

sevdalıydım
trenleri uğurlama duygulu
tüm renklerin ötesinde en karası
bize bir sevişmek kalmıştı
aramızda korkunçca
başka herşeyin yaşanmışlığı
sevişmeliydik
kırlangıç çığlıklarıydı tek çalar saatimiz
göğe bakmaya utanıyorduk
sevişmeliydik

tüm hayatların ötesinde
en ölümsüzü yaptım kendimi
okul pencereli bir bakıştı gözlerim
seni sıkılgan bir talebenin
bahçedeki ağaca vuruluşu kadar
çok ayrıntılı seveceğim
tüm hayatların ötesinde
en ölümsüzü yaptım kendimi
seni daha çok sevebilmek için
seni hep ama hep seveceğim
sevişmeliydik