Üşüyorum Şiiri - Selçuk Şahin

(Silüetleri geçiyor odamdan..
eski resimlerden uyanmışlar..
Biz onları unutmaya başladık,
dayanamamış, gelmişler..)

Soğuk Cuma gecesi bu gece
odama tüm sıcaklıklarıyla geldiler.
Rafet, Nuran, Tevfik, Adnan, Ruziye..
Hoş geldiler
öyle özlemişim ki...

Flu yüzleri ellerime dokununca
netleşti birden..
Zamanı tersine döndürdüler..

Eski evin mutfağında Ruziye Halam..
Annem Yanında..birisi biber kızartıyor
birisi çorbayı karıştırıyor..
Annem babama bunalmış, halam yatıştırıyor..

Soğuk İstanbul gecesi bu gece..
İnsanlar donarak ölüyor..
Bebekler doğmadan...

Sıcacık sobada odunlar çatırdıyor..
Nuran yengem Yeniköy’den eve doğru yürüyor.
Tevfik dedem, Adnan eniştem, Rafet amcam, Mehmet amcam
Babam masada oturuyor..
Saat 8
ajans başlıyor.
Önünden geçiyoruz televizyonun diye bize kızılıyor..

Babaannem giriyor mutfağa
annem susuyor,
halam lafı değiştiriyor.
Aziz iyileşiyor diyor
yürümesi düzeliyor
artık içmiyor..

Çok uzak zamanlardan, çok uzak bir şehirden
ağlayan bir adamın sesi geliyor
alaburust traşlı küçük oğlanın kulağına,
anlamıyor..
O yine Suna’nın saçını çekiyor..
Elindeki, amcasının verdiği, onun henüz yemediği
çikolatayı alıyor..
Suna ağlıyor
babası bağırıyor
O kaçıp mutfağa gidiyor..
Halası çantasından ona nane şekeri veriyor..
Suna susuyor...Abisinin yere attığı çikolatayı alıyor..

Yollar tıkanıyor...
Kar bastırıyor..
Elinde mızrabı feleğin,
hep aynı türküyü çalıyor...
Herkese çelme takıyor..

Azrail yaklaşıyor..
Yaklaşıyor..
Alıp kaçırıyor birer birer bilinmeze,
alıp kaçırıyor kopararak.
Haykırışlarımız pişmanlıklarımız kalıyor..

Soğuk bu şehir..
Herşey soğuk.
Kalpler soğuk
Yalnızlık soğuk
Soğukta insanlar ölüyor..
Donuyor..
Üşüyorum...

(Selçuk Şahin 05.02.2001 İstanbul)