Üşüyor Aşk Avuçlarımda

Ateşin sürgünlerini sundu hayat çocuğa
Aslını merak etti çocuk
Bağrındaki aşka benzetti önce
Sonra üşüdü hayat avuçlarında
Yırtıp attı bir romanın sayfalarını ateşe
Sustu ansızın ateş
Su serpti gönlündeki yalnızlığa
Sönmedi ateş yıllarca
Çocuk ateşi geri verdi hayata

Açıp göğsünü kadın hoyrat bir rüzgâra
Vuruldu bir yolculuğun penceresinde
Karıştı anlamsızca yırtılan sayfalara
Bütün anlamsızlıkları sıktı avuçlarında
Terli bir kabarcıktı alnında an
Bir çığlığı böldü tam ortasından
Ağarmış saçlarını rüzgâra bıraktı
Karıştı bulanık bir nehirce ırmaklara

Gözlerinde derin bir yalnızlık vardı adamın
Söküp aldı anlara yapıştırdığı tüm resimleri
Yırtıp attı gönlünü acıtan bütün şiirlerini
Sevinçler yaşlı yüreğini artık coşturmuyordu
Bir çırpıda çıkardı ruhundaki eksik baharları
Bir avuç düşünüşün tam ortasında yalnızdı
Düğümledi gönlüne o hoyrat ve asi hıçkırıkları
Bulutları emzirirken asil kadın o ağlıyordu
Ateşin ellerindeki çocuk hala aşkı arıyordu

Selahattin YETGİN