Usta Şiiri - Faruk Yiğit Araz

“ Beklersen gelirim ” dedi,
Bekledim 
Gelmedi...
Gittiği biri varmış demek ki, 
Ya da dönmemek için bir sevmediği... 

Ben hep onun sol gözü gibiydim,
Sağ gözüyle bakıp göremediği...

Demiştiler zaten;
" Ya aklın çıkar,
Ya da aklından çıkar,
Zirâ aşkın başka türlü çıkarı yok " diye... 

Yavaş yavaş anlıyorum artık hepsini usta. 

Efsuni bir içecek, bir şarap gibiymiş Aşk,
Yıllandıkça güzelleşen... 
Bu şehir bile tek kareye sığarken,
Biz bir kareye sığamadık bu kadar çok severken. 
Ya da sevdiğimizi zannederken...

Evet gitti!  
Onun gözleri benim memleketim,
Ve ben yıllardır memleketime hasretim. 

Ne ikrar verdi,
Ne de bir çift söz ikrâm etti. 

Ondan arta kalan çok şey yok aslında bu şehirde,
Metruk duraklar,
Uzaklaştıkça kaybolan kaldırım taşları,
Her şey de biraz onu görmüyorum,
Onu biraz olan her şey de görüyorum.

Kendimi halk otobüsüne binmiş, 
Akbili biten bir yolcu gibi hissediyorum...

Öyle suçlu, öyle utangaç,
Öyle gârip. 

Beklemedi ve dinlemedi,
Oysa ona,
Sadece gülüşünün bile,
Tin sûre'sinin 4. ayet-i kerimesine kanıt olduğunu söyleyecektim. 

Bugünler de en çok o bana yardım etmeli,
Zirâ yalnızlıktan ölebilirim. 
Yalnızlık demişken,
Neden kaderime bulaşan kederin senaryosunda baş rolleri oynuyor?
Neden bir dram öyküsünün ödülü olarak aşkı zehir edip bana sunuyorlar?

Sol'umdan gelen hiç bir şeyden hâyr görmedim usta. 

Gelseydi geçecekti,
Geçmeyeceğini sandığım tüm yaralarım, tüm zamanlarım...

Ama ben ona gitmiyorum, o bana gelmiyor,
Yavaş yavaş ölüyoruz işte...