Usta 117 Şiiri - İsmet Murat Müçtehit

USTA 117
Nefis kara yılan, vicdan duyarsız,
Gözler hakikati göremez usta.
Zamane kulları arsız mı arsız,
Aldığını geri veremez usta.

İlim, irfan, ihsan hakka yürüdü,
Bedenleri enaniyet bürüdü,
Hasetlik vicdanı yerde sürüdü,
Gönül muradına eremez usta.

Çoğaldı nefsini üstün görenler,
Fitne fücur ile doldu örenler,
Maddiyat çarkına bindi erenler,
Mazluma kol kanat geremez usta.

Elem çeke çeke savdım sıramı,
Hukuktan bahsedip deşme yaramı,
İnsan oğlu benimsemiş haramı,
Hakikata yüzün süremez usta.

Dalavere ile bozuldu maya,
Tarihe karıştı edeple haya,
Eller kalkar dua için semaya,
Metanet ağını öremez usta.

Müçtehit'im inceleyip unsuru,
Harmanlayıp eksi, artı, küsur'u,
Nefis başkasında arar kusuru,
Kendi ihmalini göremez usta.

İsmet Murat Müçtehit
Halk Şairi