Üst Geçit Şiiri - Atilla Adsay

İşten eve doğru yolda yürüyordum. Üst geçitle aramda 50- m. Ya vardı yâda yoktu birden aklıma şu geldi yahu şimdi üst geçittin merdivenlerini kim tırmanacak. Zaten yeterince yorgunum. Şuradan karşıya geçeyim gelen geçen arabalarda az, iki üç dakikada ya bir araba geçer ya da geçmez.
Dizlerimden taka atım kesilmişti yürümez bir haldeydim.. Sanki dünyanın yükünü sırtlanmıştım.
Üst geçittin her bir merdiveni gözümde dağ kadar büyük görünüyordu..
Bu kararsızlık arasında gidip gelmekteyken, daha yola girmeden beyazlar içinde biri karşımda duru verdi.

-haydı geç dedi yol açık baksana ben ona bakarken birden koşmaya başladım..aniden bir fren sesi ve ardında o beyazlar içindeki kişi göğsümün üstünde. Ben yerden kalkmaya çabalıyorum. Ama nafile bir türlü kalkamıyordum.
Her tarafım kanlar içinde, bir ara o kişi yok oldu, bir kalabalık oluştu yüzlerce insanlar toplandı.
Herkes konuşuyor, kimin ne dediği ne yaptığı ne anlayabiliyordum nede duyabiliyordum, her kafada bir ses çıkıyordu.
Bende konuşuyordum. Lakin beni hiç kimse duyamıyor. Sonra akrabalarıma haber verdiler, tüm sevenlerim canlarım cananlarım koşuştular geldiler, ağlayanlar bir yanda bayılanlar bir yanda, kendini yerden yere vuranlar, öte dursun
Biryanda da beni hastaneye yetiştirmeye gayret ediyordular. Nitekim hastaneye vardık önce doktorlar sonra hemşireler, etrafımda uçuşuyordular. Biri birilerine bir şeyler söylenip duruyordular.
Bir ara başladılar bedenimi kesmeye parçalamaya sonra tekrar dikmeye o kadar bağırıyorum yahu yapmayın etmeyin. Acıyan da yoktu insaf edende.
Ben kimseye bir şey yapmadım bana bunu niye reva gördünüz sadece üst geçitten geçmedim. Ama dinleyen yoktu sesimi duyan da,
Daha sonra hastanenin en alt katına karanlık bir yere beni koydular. Sözden sevenlerim beni yalnız bırakmayacaktı.
Birde bakarım ki hiç kimse benimle gelmedi, tek başıma bıraktılar beni dört duvar arasında, buz gibi bir yere az sonra dakikalar geçtikçe her tarafım donmaya başladı.
Adeta bir parça buz oluverdim.
Birkaç saat sonra iki akrabam ve bir görevli ile gelip beni çıkardılar. Alıp eve götürdüler, evin önünde öyle bir Kalabalık vardı ki, sanki mahşer dedikleri o andı, insanlar toplanmışlardı.
Buda neyin nesi dedim yine kimseden cevap alamıyordum.
Her kes ağlıyor bende başladım onlarla ağlamaya, ben onları duyabiliyordum lakin beni duyan yoktu, az ötede paravan gibi bir yer vardı beni oraya götürdüler..
Başladılar anadan doğma soymaya, beni buz gibi bir mermerin üstüne uzattılar içlerinde biri dua ederek bana doğru gelmeye başladı iki üç akrabamda ona yardımcı oluyordu.
Ondan talimat alıyordular, başladılar beni tepeden tırnağa kadar bir güzel yıkamaya daha sonra bembeyaz bir kumaş getirdiler, beni sardılar.
Daha sonra bir o kadar kalabalık oluştu ve ben önde o beni yıkayan hoca arkamda hocanın arkasında tüm kalabalık başladılar namaz kılmaya o kadar bağırdım hocam hocam daha ezan okunmadı ama hocada beni ne duyuyordu nede dinliyordu..
Namaz bitti aldılar omuzlarına yahu durun indirin beni ben sizinle yürürüm gittiğiniz yere ayağımla gelirim dedim kim dinler beni.
Bu bağırmalarım ve çabalarım sonuç vermedi nihayet mezarlığa vardık hâlbuki ben onlarla yürünürdüm bazen de kendimi omuzlarında hissediyordum.
Çelişkiler içersinde yolumuz bitti kazılmış bir mezar vardı bunlar kimi gömecekler diye soruyordum sadece sormamla kalıyordum.
Tabuta bakıyordum içinde ben
Kalabalığın içinde yine ben ta ki beni mezara koyana kadar ve tüm sevenlerimin gözü önünde başladılar üstüme toprak atmaya sevenlerimden de bazıları onlara katılıp onlarda üstüme toprak atmaya başladılar.
Kimiside durmadan ağlıyordu.
Yarım saat çekmedi toprak faslı bitti.. Kalabalık ve tüm canlarım cananlarım kaldılar toprağın üstünde.
Ben kaldım altta, hocanın dua işlemi biter bitmez, ben kaldım yapa yalnız. Bir an başladım bende onlarla gitmeye. Birden kafam bir taşa değdi. Ve ben o an olduğum yerden kalkamadım. Ey vah dedim meğer ölen benmişim.
Daha laf ağzımda iken bir den iki kişi yanımda biti verdi, adlarını dememe gerek yok tahmin edersiniz.