Üsküdar ' daki leylek

Bak yine uçuyor,
Ben küçükken de uçardı,
Üsküdar'ın ortasında o leylek.
Soğukta sanki biraz üşüyor,
Ama soğuğa inat hep geceleri uçuyor,
Sanki gündüz birini bekliyor,
Küçükken martı sandığım,
Beyaz kanatları ışıldayan leylek!
Biri bu kadar yıl beklenir mi?
Geceleri ümidi yitiyor,
Yol almaya niyetleniyor.
Ertesi sabah yine orada olacak eminim,
Yine de titriyor hafiften yüreğimin kılıfı tenim.

Sanki uzun gecelerde, gideceği yeri kendine çekiyor,
Pencerelerde başlayan yangınlar,
Şafakla sönene kadar.
Belki de o şafağın hiç sökmemesini umarak.
Bir bilse..
Ah bir bilse...
Yıllardır uğruna kanat çırptığının yakınlığını,
Az ilerdeki Üsküdar'a küskün,
Üsküdar'dan ayrı yaşayan kapısı kilitli kuleyi,
Ah bir bilse orada yıllardır bekleyen yari.
Bu kadar sakin çırpar mıydı kanatlarını,
Gündüzleri bekler miydi ümidi kırgın,
Boşuna şafakta sönen alevlere küser miydi?

Üsküdar'dayım leylekten biraz uzakta,
Denizi izliyorum gözlerin niyetine.
Karşımda leyleğin aşkını anlatan martılar,
İki şeker attığım çayım masamda aşkın niyetine,
Şeker atsam da zakkum kokusu var çayımda.
Bilmiyorum ne eksik.
Ben bilmiyorum ama sen biliyorsun,
Eksikliğine nasıl katlandığımı yıllardır,
Yılları dakika hesabıyla saydığımı,
Leyleğin yolcuğa çıktığı uzun gecelerimi.

Çay içmiyorum artık,
Leylek meraklısı martılara ısmarlıyorum çayı.
Bana (uy) durmadan aşkı anlatıyorlar.
Seni anlatıyorlar,
Hiçbiri bilmiyorlar inan aşkı,
Ki bilseler anlatmazlar,
Aşk dediğin,
Gizlendikçe yıllanan,
Yıllandıkça Serpilen,
Serpildikçe güzelliği tanımlayandır.
Bilseler anlatmazlardı.
İnan anlatmazlardı.
Ne aşkı, ne seni,
Ne de Ümidi yitmeyen Üsküdar'ın beyaz kanatlı leyleğini...