Usandım insandan Şiiri - Uğurlu Uğurlu

İnsanların
Afra tafrasından
Kendini bir halt sanmasından
İnsanla uğraşmaktan
Yoruldum
Akışına bıraktım artık.
Hâlâ anlamıyor musun?
Usandım insandan.

Vicdan azabı gibi
Kaçıyorum
Ve korkuyorum
Güvenim kalmadı size.

Cehenneme de
Gerek kalmadı
Ölmedim
Yaşıyorum
Ruhum yanıyor.

Beni,
Eşim,çocuklarım
Ve hanemizdeki
Mutlulukla
Yalnız bırakın.

Aramızda yalan yoksa
Gizli saklı da kalmasın
Çıkarın koyun masaya
İyi, kötü, doğru, yalnış
Yaşanmış ne varsa.

Günden güne
Kendi hanemize
Kendi halimize
Kapanıyoruz.

Günden güne
Daha da seyrekleşiyor
Gelip gitmeler
Gömülüyoruz
Hanemizin yalnızlığına.

Geç kalmaktan,
Yetişememekten,
Yetememekten korkuyorum,
Bizi kendi halimize bırakın
Böyle mutluyuz.

Şu dünyada
Sevdiklerim,
Sevmediklerim var.
Gerisi
Lüzumsuz kalabalık.

Sonu olmayan
Anlamsız bir
Koşturmanın içindeyiz.
Ne
halden anlayan var
Ne de
halin nedir diye soran.