Usandım Dirilip Dirilip Ölmekten

Kimsenin inemediği kadar dibe inip
Kimsenin erişemediği hızda,
Zirvenin ötesine geçmekti, belki farkımız.
Yoktu ortamız,
Zembereğimiz atıktı belki.
Herkes gibi ölmüyorduk biz
Ölemiyorduk.
Beceremiyorduk.
Belki de ölüp ölüp dirilmekten usandık.
Rutinimiz oldu, kefensiz topraksız ölümler.
Zemherisi gönüle düşen baharlar.
Oysa insan, insan gibi yaşayıp
Adam gibi bir kere ölmeliydi.

Artık filiz görmek istiyorum.
Meyve vermiş ağaçlar, dallarında kuşlar.
Baş vermek için kendini
parçalayan tohumların
acı çığlıklarından usandım.
Yolda kaybolmuş yolcudan
Yolcuya doymamış hancıdan
Hedefini şaşmış oktan usandım.
Yine mi tırtıl kozada öldü demekten.

Bu süprizli rutin boğdu beni
Usandım, ölüp ölüp dirilmekten
Dirilip dirilip ölmekten...
Artık sıra dışı bir şey olsun
Olağan olsun bir şeyler...
Adabıyla doğsun, yaşasın ,ölsün.