Usandım Şiiri - Celebi Arslaner

Allahın selamını senden esirgeyen
içinden kemliği kötülüğü sökemiyen
büyügünü küçügünü bilmeyen
kendi hatasını görmeyen
insanlardan usandım

hep kendi bildigine dogru diyen
hep aynı kafa hiç degismeyen
emegimi hor görüp bilmeyen
her iyilige kötükükle cevap veren
insanlardan usandım

içimde sönmez bir kor gibi yanan
kanımı iligimde donduran
hemi kendini hemi beni kandıran
ağzında lafı geveleyip duran
insanlardan usandım

insanliği bir kenara atmış
kendini uyanık sanmiş
iyi duygulari menfate dayamış
kötülüğü kalbine aslamış
insanlardan usandım

istemez kendinden başkasının varlığını
veremez ödünç aldıgını
uyanıklık sayar her caldıgını
her iyi niyetin pazarlığını yapan
insanlardan usandım

namkörlüğü bir şey sanan
iyi bir şey yaptıgına inanıp aldanan
yüzüme gülüp beni uyuttuğunu sanan
dönmeden sırtımdan vuran
insanlardan usandım

iyi niyeti menfate dayayan
öldürmeyipde yaralıyan
cigerimi dağlayan
yazarken elimi kolumu bağlayan
insanlardan usandım

kalleş desem alınır
sarhoş desem yarin ayılır
beni benden cok kayırır
kimsin desem darılır
insan deyilsin desem
bir ucu bana dayanir
insan olmayan insanlardan