Usandım Şiiri - Ozan Divane

USANDIM
Ne tükenmez çilem varimiş
Borandan tipiden pustan usandım
Kime sığındıysam kalleşlik gördüm
Yaren postuyla gezen puşttan usandım

Seneler derdime dert eklediler
Huzur vermediler şen etmediler
Her bir nefes ile çile verdiler
Ağu zehir olan günden usandım

Bir yâri bekledim gelecek diye
Oluk oluk kanlar dinecek diye
Belki de bu bahtsız gülecek diye
Yar yolu gözleyen gözden usandım

Dil-i bülbül oldum ahu zar ile
Yaralı yüreğim hep efkâr ile
Bir yuvası olmuş baykuşun bile
Mekânı olmayan candan usandım

Bilmedim yıllardır derdime çare
Derbeder dolaşan baştan usandım
Çare dilendikçe oldum biçare
Şu kara talihten bahttan usandım

Aynaya baktıkça yüreğim sızlar
Ne hale getirmiş beni bu yıllar
Gülmeyi evvelden unutturdular
Tebessüm etmeyen yüzden usandım
Baharı gelmeyen güzden usandım

Adımı divane edip dillere saldım
Işığı umdukça zifire daldım
Ne bir gün gördüm ne murat aldım
Şu teslim olmayan ruhtan usandım
Toprağa girmeyen tenden usandım
divane