Usandım Şiiri - Nermin Aydın

Yıllardır ağladım gülmedi yüzüm
Kirpikten usandım kaştan usandım
Tünelin uçunu görmedi gözüm
...Kurudan usandım yaştan usandım

Yare giden yolda hergün ıslandım
Ayağıma diken battı gül sandım
Verdiği azaptan hasretten yandım
...Ayaktan usandım baştan usandım

Her zaman yalnızdım her zaman tektim
Şer ile arama yüksek sur çektim
Her baharda sevgi tohumu ektim
...Topraktan usandım taştan usandım

Konmaz oldu talih kuşu başıma
Kendim bile şaştım kendi işime
Her nesne dokunur oldu dişime
...Ekmekten usandım aştan usandım

Bildim bileli hep derde ortağım
Hiç bitmiyor benim çamur batağım
Sanki çivilerle dolu yatağım
...Acıdan usandım hoştan usandım

Yandıda ocağım savruldu küller
Şu garip halime gülüyor eller
Çöl oldu ovalar kurudu göller
...Doludan usandım boştan usandım

Affına sığınıp birde ah çektim
Protesto edip bazen yuh çektim
Kırdım kadehimi birde vah çektim
...Sarhoştan usandım keşten usandım

İşte bak anlattım döktüm derdimi
Soyumu sopumu bütün ferdimi
Şu yalan dünyaya döndüm sırtımı
...Evlattan usandım eşten usandım

Düşerse nağmeler teline sazın
Tadı kalır mı ki kış ile yazın
Başımda esiyor deli ayazım
...Bahardan usandım kıştan usandım

Dinmiyor feryadım dinmiyor ahım
Hiç fayda etmiyor ah ile vahım
Garip Emine'yim nedir günahım
...Kabustan usandım düşten usandım...

Nermin Aydın