Usandım Şiiri - Cahit Konut

Attığım taş geri bana dönüyor,
Kötüleri taşlamaktan usandım.
Yüce Rabb’im sabrımızı deniyor,
Kara güne başlamaktan usandım.

Mevsim garip, aylar bir hoş, yıl kalleş,
Eloğluna yağ bedava, yal beleş.
Yazlık serin, kız hovarda, dul keleş,
Ben burada kışlamaktan usandım.

Oltamı bağladım, gölün başına,
Hasiretle baktım huma kuşuna.
Yıllarca düşündüm, boşu boşuna,
Hayal kurup, düşlemekten usandım.

İnsan evlâdının bil kıymetini,
Kolayı boş verip, seçme çetini,
Önüme koydular camız etini,
Ömür boyu dişlemekten usandım.

Hak’tan görünenler, hakkı bilmedi,
Halktanım diyenler, halkı görmedi.
Ben ölmüşüm, garip gönlüm ölmedi,
Birçok cürüm işlemekten usandım.

KARAC’OZAN; tatlı söze doymadım,
Kem sözleri hurca attım, duymadım.
Hayat boyu bir canlıya kıymadım,
Ben kendimi hışlamaktan *usandım.

27 Şubat 2015 GÖLBAŞI

*hışlamak: Tepelemek, ezmek.