Usandım Şiiri - Aydın Kahraman

Şu yalan dünyanın olmaz işinden
Varından, çoğundan, azdan usandım
Münbit toprağından, çakıl taşından
Yağmuru, rüzgârı, tozdan usandım

Hesapsız bozuldu, insan mayası
Ayak altı oldu arı, hayası
Kime güven duysam şu ki foyası
Yaraya bastığı tuzdan usandım

Ne kimseye kıydım ne garez güttüm
Yokluğa düşsem de biri bin ettim
Her türden kaprise eyvallah ettim
Tükenmek bilmeyen nazdan usandım

Şerre düşüp doğru yola gelmeyen
Dünya batsa kul hatırı bilmeyen
Ağlasam ağlamaz gülsem gülmeyen
İblisten emanet yüzden usandım

Yaşamak denirse hemen her demde
Ateşler közledim naçar sinemde
Kış günü donarken fakir hanemde
Hiç güneş görmeyen kuzdan usandım

Nefes alan cümle türü içinde
Kainatın gören, körü içinde
Yönünü kaybetmiş sürü içinde
Dilimden anlamaz yozdan usandım

Maddenin peşinde örfünü yakan
Ucuz iş uğruna gönüller yıkan
Endazesi bozuk ağızdan çıkan
Çamura bulanmış sözden usandım

Kendisini el yerine koymadan
Sakil varlığından hicap duymadan
Beyanla müsemma hale uymadan
Sustada gizlenmiş özden usandım

Al! Senin deseler, han otağından
Bülbülün sesinden, gülşen bağından
Irmağı, yaylası, ova, dağından
İnişi, yokuşu, düzden usandım

Tencere boş kaynar ocaklar tütmez
Virane bahçede bülbüller ötmez
Türkü çağırmaya mecalim yetmez
Düzeni tutmayan sazdan usandım

Geceli gündüzlü hem de her öğün
Ne bayram coşkulu ne renkli düğün
Yalnız bir gün değil yaşanan her gün
Bahar, güz, zemheri, yazdan usandım

Düşündüm taşındım bilinmez neden
İnsana yaraşır dili terk eden
Meçhule uzanan yollarda giden
Aydınlığa çıkmaz izden usandım

12.02.2022