Usandım Şiiri - Erdal Koca

Nerde olsam kader beni buluyor
Çabadan azimden hızdan usandım
Ne yarım alıyor…! Ne boş doluyor
Bunca yıl ağlayan gözden usandım

Ne murad aldım yâr ne keyif çattım
Her derdi çileyi bir yudum tattım
Dışım güldü hep içimi ağlattım
Gözyaşı döktüğüm bezden usandım

Meğerse böyleymiş yaz da bahar da
İyi gün dostuymuş ağyar da yâr da
Kış mı bitiyor ki bu yağan karda
Bahardan usandım yazdan usandım

Gönlümden geçenler dile dokunur
Yolcuya söylesem yola dokunur
Bülbüle söylesem güle dokunur
Ne etsem ne desem sözden usandım

Ne mevsim-i hazan ne kış bitiyor
Ne de gözlerimde bu yaş bitiyor
Ne gece bitiyor ne düş bitiyor
Başımdaki duman tozdan usandım

Değirmenci unu buğdayı çaldı
Fayda görmediğim faydayı çaldı
Her biri bir başka gaydayı çaldı
Davuldan zurnadan sazdan usandım

Dumanlar üstünde duman yürüdü
Denizler kokuştu sular çürüdü
Bulut alev aldı yağmur eridi
İçimde sönmeyen közden usandım

Şu bağrıma her gün bıçak soktunuz
Ben aç gezdim ama sizler toktunuz
Size ihtiyacım varken yoktunuz
Usandım dostlarım sizden usandım

Ne aradınız bir gün ne de sordunuz
Yerlere düşerken siz de vurdunuz
Ne kahrınız bitti ne de derdiniz
Kahırdan usandım nazdan usandım

Bunlar bana haktır hepsi hak oldu
Simsiyah saçlarım tel tel ak oldu
Bastınız omzuma basamak oldu
Ayaktan usandım dizden usandım

Ben bir mahkûm oldum o sorguladı
Her çile savcıydı dertler de kadı
Hayat imiş hayat bunun da adı
Bu yufka yürekten özden usandım

Nefsim beni gütmüş onu güderken
Görmedim yangını duman tüterken
Ebedi kalacak yere giderken
Dereden tepeden düzden usandım

Merhem tutmaz derler yürekte yara
Yola çıkmış dostlar bu bahtı kara
Kefensiz de gitsem olur mezara
İpekten hasadan bezden usandım

29.8.2017