Üryan Şiiri - Serap Orhan Çakar

İnsan; kucaktan kucağa gezen bir kundak,
Hayat; kundağı bekleyen kucak.

hangi kucakta duruyor şimdi,
en son bıraktığım oyuncak.

hangi kapı aralığından,
gidenlerini yolculuyordur,
az evvel beni terk eden,

kapının önünde ki paspasta topuk sesi,
ilk basamakta bir neden düştü cebinden,
ikinci basamakta bir ama,
son basamakta bir halka,
parmağından düşüp boynuna takılan,
hep çok sevilmiştir her terkeden,

mora çalar geride kalan karanfiller,
papatyalar yapraklarının hepsini dökmüş,
umut olmamaya yeminli dönek dillere,
lanet ediyor yüzünde ki çillere,
çiçekçe.

sokak başında ki lamba direğine astı ceketini,
ayakkabılarının birini köpek,
diğerini beslediği kedi kaptı,
sonra pantolonunu bıraktı çift çizgi de,

peşinde koşar adım evimi terkeden kokusu,
yetişti yetişecek yatağımda ki son nefes,

bendeyken derimle giyinikti,
her giden gibi çırıpçıplak gitti…