Unutuşun Telleri Şiiri - Hatice Güzen

. . .

bir tel çatladı aynada
çocukluğum yankısını sarmaladı
yanaklarımın loş ısısında
geçmiş
kadife bir ürpertiyle kıpırdadı

acı biber serpmişlerdi hatırlayışa
ama saçım, başına buyruk bir rüzgâr gibi
annemin kalbinden çözülüp
beni yeniden sardı
tıpkı onun gibi seviyordu beni
hem de onun gibi
kokusu hâlâ yanımdaymış gibi

alışkanlık olsa gerek
zaman zaman hâlâ
yüzüme sarındığım tellerin içinde arıyorum sıcaklığı

her şeyin bir hatırası var
sesin
kokunun
suskunluğun da
bir ışık zerresi gibi
göz kırpan bir anının içinde
zamanın kendi ağırlığında süzülen

ve biz şimdi
unutuşun telleriyle bile
hasretle örüyoruz birbirimizi

. . .