Yaş ilerleyince insan da ister istemez, hafıza zayıflığı ve ihtiyarlık belirtileri de baş gösteriyor. Çok ilerledi mi buna alzheimer diyorlar tıp dilinde. Elli ile altmış arasında iseniz de unutkanlık deyip alzheimeri bir türlü yakıştıramıyoruz kendimize. Lades oyunu vardır hani bilenler bilir. Hafıza gerektirir bayağı, unuttun mu yandın demektir. Rakibin elinden aklımda demeden nesneyi aldığın zaman oyunu kaybettin gitti, tüh dersin...
Kafada bin tane türlü düşünce olunca haliyle insanda unutuyor bir takım şeyleri. İki gün öncesinde kalp doktorundan randevu almışım. Ta pazartesi gününden. Perşembe gitmem lazım. Ama hangi saatte gidecektim. Öğleden sonra olduğu kesin de, saat on beş miydi, on altı mıydı? Telefon etsem doktora? O da olur da doktorun adı neydi? Kemal miydi, Cemal miydi, Kamil miydi? En iyisi mi bir daha ki sefere doktorun adını da muayene saatini de bir tarafa yazayım da kafam da bin bir türlü düşünce dolanıp durmasın. Hay bin kahır! Profesör müydü, Doçent miydi? Amaan ne fark eder ki? İyi baksın bana yeter.
Bu gözlük ah bu gözlük. Eskiden bir taneydi, şimdilerde yakın da eklenince iki tane oldu. Yakın gerekli olduğu zaman, uzak gözlüğünü çıkartıyorum. Koyuyorum bir yere, nereye koymuştum diye, sonra arpacı kumrusu gibi düşünüyorum. En iyisi alarm takayım ben bu gözlüklere... Ara, ara, ara ki bulasın. On dakika aradıktan sonra, çok basit bir yerden bana göz kırpıyormuş meğerse gözlüğüm. Elimde tespih, az önce benim ileydi. Ne yana koydum ki? Hay Allah bak sen havlunun çivisine kim asmış ki benim bu tespihi... Ben mi asmışımdır? Yok ya günahımı almayın, ben öyle bir şey yapar mıyım hiç? Tamam tespih benim tespihim de yürümüş gitmiş işte...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta