Unutmanın Kıyısında Şiiri - Uğur Kağan

Sabahın ilk ışığı sokağa düşerken
kaldırımların taşlarına sinmiş bir yorgunluk görüyorum.
İnsanların yüzünde ekmeğin telaşı
pencerelerde bekleyen umutların buğusu var.
Benim içimde ise
adınla başlayan bir boşluk
gün geçtikçe büyüyen sessiz bir oda duruyor.

Unutmak zorunda olmak
senden çok
kendimi yeniden kurma zorunluluğu aslında.
Bir işçinin avucundaki nasır gibi
acıtsa da güç verir insana
çünkü her yara çalışmanın izidir
her iz de geleceğin habercisi.

Sen gittiğinden beri
şehrin ışıkları başka yanıyor.
Bir vapur düdüğü çalınca
içimde bir anlık sarsıntı oluyor
ama sonra duruluyor yine.
Çünkü bilirim
her hatırlayış bir adımı geri çeker
her unutma çabası ise bir adımı ileri.

Seni düşünmek
karanlık bir atölyede
kıvılcım düşmüş bir gölgeyi izlemek gibi.
Parlıyor
sönüyor
yoruyor.
O yüzden bırakıyorum zihnimin kapısını aralık
rüzgar girsin
eski hatıraları hafifçe savursun
belki bir köşede kalır biraz
belki tamamen kaybolur
ama ben yürümeye devam ederim.

Şehrin üstüne gece çökerken
uzaktan bir tren sesi gelir
bir öğretmenin eve dönüş saati yaklaşır
bir işçi paltosunu omzuna atar
bir anne sofrayı hazırlar.
Her şey yerli yerinde ilerlerken
ben de içimdeki yükü hafifletmeye çalışıyorum.
Çünkü unutmak
yalnızca bir duygudan kurtulmak değildir
bir yaşamın önünü açma cesaretidir.

Seninle ilgili her görüntü
artık buğulu bir camdaki iz gibi
parmağım değince siliniyor.
Hatırlamak istemiyorum demiyorum
hatırlamak beni eksiltiyor diyorum.
Ve eksilmek yerine
tamamlanmak istiyorum
yeni bir güne daha dayanıklı uyanmak istiyorum.

Unutmak zorunda olmak
bir insanın kendine verdiği en sessiz sözlerden biridir.
Kimse duymaz
kimse bilmez
ama içerden yakar
içerden büyütür.
Ben de o sesi susturmaya değil
alışmaya çalışıyorum
çünkü alışmak
bazen iyileşmenin tek yoludur.

Bir gün
sokağın köşesinden dönerken
adını hatırlayacağım belki yine
ama kalbim artık sarsılmayacak kadar ağırlaşacak.
İşte o zaman anlayacağım
unutmanın bir kayıp değil
kendime dönüş olduğunu.

Ve bir sabah
güneş pencereme vurduğunda
gölgem benden başka kimseyi taşımadığında
bileceğim
unutmak zorunda olmak
bana yeniden doğmayı öğreten en sessiz mucizeymiş.