Sıradan bir insan.
zamanın içinde bir an vardı,
adı yoktu,
ama kalbimde yer etti.
görmedim onu,
ama bilmek yetti —
yağmurdan sonra buldum seni,
bir taşın altında,
yaralı,
kıpırdamaya korkar halde.
ellerimle aldım,
biri konuştu,
öteki dinliyormuş gibi yaptı.
kelimeler birbirine değmedi,
sadece çarpıp dağıldı.
yıldızlar —
gözlerindeki karanlığın
parlayan bahanesi.
sana baktım,
göğe dönmüş bir aynadan kendimi gördüm.
hiçbir şey direnmiyor.
gökyüzü bile susmayı öğrendi.
içimde bir boşluk var,
korkutmuyor beni.
belki bu huzurdur,
yukarıya bakıyorum bazen,
sanki orada başka bir ben kalmış gibi.
uzandım,
yetemedim.
her adımda geçmişin ipi
ev susuyor;
ben susun daha koyusuyum.
(çekmeceyi kapat, içinden rüzgâr sızıyor.)
duvar, kendini tekrar ediyor
saatin pası dilime bulaşıyor
ikisini de duydum.
biri özledi,
biri özlenmeyi reddetti,
ama her ikisi de sustu.
rüzgâr geçti,
Niye öyle bakıyorsun,
sanki beni değil,
bir yanılgıyı tartıyormuşsun gibi.
Sözlerim sustukça ağırlaşıyor,
bir aynayı kesiyor içeriden.
sessizliğim artık ağır değil.
taşıyorum,
içinde kırılmıyorum.
bir şeyler değişti
bunu anlatamıyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!